Cadere, opinor, in sapientem aegritudinem tibi
|
3.12.1
|
dixisti videri.
|
|
Et vero ita existimo.
|
|
Humanum id quidem, quod ita existumas. non enim
|
|
silice nati sumus, sed est naturale in animis tenerum
|
5
|
quiddam atque molle, quod aegritudine quasi tem-
|
|
pestate quatiatur, nec absurde Crantor ille, qui in
|
|
nostra Academia vel in primis fuit nobilis, 'minime'
|
|
inquit 'adsentior is qui istam nescio quam indolen-
|
|
tiam magno opere laudant, quae nec potest ulla esse
|
10
|
nec debet. ne aegrotus sim; si' inquit 'fuero, sensus
|
|
adsit, sive secetur quid sive avellatur a corpore. nam
|
|
istuc nihil dolere non sine magna mercede contingit
|
|
inmanitatis in animo, stuporis in corpore.' sed videa-
|
13.1
|
mus ne haec oratio sit hominum adsentantium nostrae
|
|
inbecillitati et indulgentium mollitudini; nos autem
|
|
audeamus non solum ramos amputare miseriarum, sed
|
|
omnis radicum fibras evellere. tamen aliquid relinque-
|
5
|
tur fortasse; ita sunt altae stirpes stultitiae; sed relin-
|
|
quetur id solum quod erit necessarium. Illud quidem
|
|
sic habeto, nisi sanatus animus sit, quod sine philoso-
|
|
phia fieri non potest, finem miseriarum nullum fore.
|
|
quam ob rem, quoniam coepimus, tradamus nos ei cu-
|
10
|
randos: sanabimur, si volemus. et progrediar quidem
|
|
longius: non enim de aegritudine solum, quamquam id
|
|
quidem primum, sed de omni animi, ut ego posui, per-
|
|
turbatione, morbo, ut Graeci volunt, explicabo. et
|
|
primo, si placet, Stoicorum more agamus, qui breviter
|
15
|
astringere solent argumenta; deinde nostro instituto
|
|
vagabimur.
|
|