Cadere, opinor, in sapientem aegritudinem tibi 3.12.1
dixisti videri.
  Et vero ita existimo.
  Humanum id quidem, quod ita existumas. non enim
silice nati sumus, sed est naturale in animis tenerum 5
quiddam atque molle, quod aegritudine quasi tem-
pestate quatiatur, nec absurde Crantor ille, qui in
nostra Academia vel in primis fuit nobilis, 'minime'
inquit 'adsentior is qui istam nescio quam indolen-
tiam magno opere laudant, quae nec potest ulla esse 10
nec debet. ne aegrotus sim; si' inquit 'fuero, sensus
adsit, sive secetur quid sive avellatur a corpore. nam
istuc nihil dolere non sine magna mercede contingit
inmanitatis in animo, stuporis in corpore.' sed videa- 13.1
mus ne haec oratio sit hominum adsentantium nostrae
inbecillitati et indulgentium mollitudini; nos autem
audeamus non solum ramos amputare miseriarum, sed
omnis radicum fibras evellere. tamen aliquid relinque- 5
tur fortasse; ita sunt altae stirpes stultitiae; sed relin-
quetur id solum quod erit necessarium. Illud quidem
sic habeto, nisi sanatus animus sit, quod sine philoso-
phia fieri non potest, finem miseriarum nullum fore.
quam ob rem, quoniam coepimus, tradamus nos ei cu- 10
randos: sanabimur, si volemus. et progrediar quidem
longius: non enim de aegritudine solum, quamquam id
quidem primum, sed de omni animi, ut ego posui, per-
turbatione, morbo, ut Graeci volunt, explicabo. et
primo, si placet, Stoicorum more agamus, qui breviter 15
astringere solent argumenta; deinde nostro instituto
vagabimur.