Nisi quae me forte fugiunt, haec sunt fere de animo 1.22.13
sententiae. Democritum enim, magnum illum quidem
virum, sed levibus et rotundis corpusculis efficien- 15
tem animum concursu quodam fortuito, omittamus;
nihil est enim apud istos, quod non atomorum turba
conficiat. Harum sententiarum quae vera sit, deus ali- 23.1
qui viderit; quae veri simillima, magna quaestio est.
utrum igitur inter has sententias diiudicare malumus
an ad propositum redire?
  Cuperem equidem utrumque, si posset, sed est dif- 5
ficile confundere. quare si, ut ista non disserantur,
liberari mortis metu possumus, id agamus; sin id non
potest nisi hac quaestione animorum explicata, nunc,
si videtur, hoc, illud alias.
  Quod malle te intellego, id puto esse commodius; 10
efficiet enim ratio ut, quaecumque vera sit earum sen-
tentiarum quas exposui, mors aut malum non sit aut
sit bonum potius. nam si cor aut sanguis aut cere- 24.1
brum est animus, certe, quoniam est corpus, interibit
cum reliquo corpore; si anima est, fortasse dissipa-
bitur; si ignis, extinguetur; si est Aristoxeni harmo-
nia, dissolvetur. quid de Dicaearcho dicam, qui nihil 5
omnino animum dicat esse? his sententiis omnibus
nihil post mortem pertinere ad quemquam potest; pa-
riter enim cum vita sensus amittitur; non sentientis
autem nihil est ullam in partem quod intersit. reli-
quorum sententiae spem adferunt, si te hoc forte de- 10
lectat, posse animos, cum e corporibus excesserint, in
caelum quasi in domicilium suum pervenire.