Ira vero, quae quam diu perturbat animum, dubi- 4.77.1
tationem insaniae non habet, cuius inpulsu existit etiam
inter fratres tale iurgium:
    'Quís homo te exsuperávit usquam géntium impú-
       dentia?' 5
    'Quis aútem malitiá te?'—
nosti, quae secuntur; alternis enim versibus intorquen-
tur inter fratres gravissimae contumeliae, ut facile ap-
pareat Atrei filios esse, eius qui meditatur poenam in
fratrem novam: 10
    'Maiór mihi moles, máius miscendúmst malum,
    Qui illíus acerbum cór contundam et cómprimam'.
quo igitur haec erumpit moles? audi Thyestem:
    'Ipsus hortatúr me frater, út meos malís miser
    Mánderem natós—' 15
eorum viscera apponit. quid est enim quo non pro-
grediatur eodem ira, quo furor? itaque iratos proprie
dicimus exisse de potestate, id est de consilio,
de ratione, de mente; horum enim potestas in totum
animum esse debet. His aut subtrahendi sunt ei, in 78.1
quos impetum conantur facere, dum se ipsi conligant,
—quid est autem se ipsum colligere nisi dissupatas
animi partis rursum in suum locum cogere?—aut ro-
gandi orandique sunt, ut, si quam habent ulciscendi 5
vim, differant in tempus aliud, dum defervescat ira.
defervescere autem certe significat ardorem animi in-
vita ratione excitatum. ex quo illud laudatur Archytae,
qui cum vilico factus esset iratior, 'quo te modo' in-
quit 'accepissem, nisi iratus essem!' 10