Cum eodem Apronio postea P. Scandilius, eques Romanus, 2.3.135.1
quem vos omnes nostis, eandem sponsionem de societate
fecit quam Rubrius facere voluerat. Institit, oppressit, non
remisit; facta est sponsio HS v; coepit Scandilius recupera-
tores aut iudicem postulare. Satisne vobis praetori improbo 5
circumdati cancelli videntur in sua provincia, immo vero in
sella ac tribunali, ut aut de suo capite iudicium fieri patiatur
praesens ac sedens, aut confiteatur se omnibus iudiciis con-
vinci necesse esse? Sponsio est, Ni te Apronivs socivm in
decvmis esse dicat; provincia tua est, ades, abs te iudicium 10
postulatur; quid facis, quid decernis? Recuperatores dicis
te daturum. Bene agis; tametsi qui tantis erunt cervicibus
recuperatores qui audeant in provincia, cum praetor adsit,
non solum contra voluntatem eius sed etiam contra fortunas
iudicare? Verum esto; manifesta res est; nemo esset quin 136.1
hoc se audisse liquido diceret; locupletissimus quisque ac
certissimus testis esset; nemo erat Sicilia tota quin sciret
decumas esse praetoris, nemo quin audisset id Apronium
dictitasse; praeterea conventus honestus Syracusis, multi 5
equites Romani, viri primarii, ex qua copia recuperatores
reici oporteret, qui aliter iudicare nullo modo possent. In-
stat Scandilius poscere recuperatores. Tum iste homo
innocens, qui illam suspicionem levare atque ab sese re-
movere cuperet, recuperatores dicit se de cohorte sua 10
daturum.
  Pro deum hominumque fidem, quem ego accuso? in 137.1
quo meam industriam ac diligentiam spectari volo? quid
est quod ego dicendo aut cogitando efficere aut adsequi
debeam? Teneo, teneo, inquam, in mediis vectigalibus
populi Romani, in ipsis fructibus provinciae Siciliae furem 5
manifesto avertentem rem frumentariam omnem, pecuniam
maximam,—teneo, inquam, ita ut negare non possit. Nam
quid hic dicet? Sponsio facta est cum cognitore tuo Apro-
nio de fortunis tuis omnibus, ni socium te sibi in decumis
esse dictitaret; exspectant omnes quantae tibi ea res curae 10
sit, quem ad modum hominum existimationi te atque inno-
centiam tuam probari velis. Hic tu medicum et haruspicem
et praeconem tuum recuperatores dabis aut etiam illum
ipsum quem tu in cohorte tua Cassianum iudicem habebas,
si qua res maior esset, Papirium Potamonem, hominem 15
severum ex vetere illa equestri disciplina? Scandilius
postulare de conventu recuperatores. Tum iste negat se
de existimatione sua cuiquam nisi suis commissurum. Ne-
gotiatores sibi putant esse turpe id forum sibi iniquum
eierare ubi negotientur; praetor provinciam suam sibi totam 20
iniquam eierat. Impudentiam singularem! Hic postulat se 138.1
Romae absolvi qui in sua provincia iudicarit absolvi se
nullo modo posse, qui plus existimet apud lectissimos sena-
tores pecuniam quam apud tris negotiatores metum valere!
Scandilius vero negat sese apud Artemidorum recupera- 5
torem verbum esse facturum, et tamen auget atque onerat
te bonis condicionibus, si tu uti velis; si ex provincia Sicilia
tota statuas idoneum iudicem aut recuperatorem nullum posse
reperiri, postulat abs te ut Romam rem reicias. Hic enim 139.1
vero tu exclamas hominem improbum, qui postulet ibi de
tua existimatione iudicium fieri ubi te invidiosum esse
intellegat: negas te Romam reiecturum, negas de conventu
recuperatores daturum, cohortem tuam proponis. Scan- 5
dilius rem se totam relicturum dicit et suo tempore esse
rediturum. Quid tu ibi tum? quid facis? Scandilium
cogis—quid? sponsionem acceptam facere? Impudenter
tollis exspectatum existimationis tuae iudicium: non facis.
Quid ergo? Apronio permittis ut quos velit de cohorte 140.1
sumat recuperatores? Indignum uni potius ex iniquis
sumundi quam utrique ex aequis reiciundi fieri potestatem.
Neutrum facis eorum. Quid ergo? Estne aliquid quod
improbius fieri possit? Est; cogit enim Scandilium quin- 5
que illa milia nummum dare atque adnumerare Apronio.