Quid potuit elegantius facere praetor cupidus existimationis 2.3.140.7
bonae, qui ab se omnem suspicionem propulsare, qui se
eripere ex infamia cuperet? Adductus erat in sermonem,
invidiam, vituperationem; dictitarat homo improbus atque 10
impurus, Apronius, socium esse praetorem; venerat res in
iudicium atque discrimen; potestas erat isti homini integro
atque innocenti data, ut, in Apronium cum animum adver-
tisset, sese gravissima levaret infamia. Quid excogitat
poenae, quid animadversionis in Apronium? Cogit Scan- 15
dilium Apronio ob singularem improbitatem atque audaciam
praedicationemque nefariae societatis HS v mercedis ac
praemi nomine dare. Quid interfuit, homo audacissime, 141.1
utrum hoc decerneres, an id quod Apronius dictitabat tute
de te profiterere ac dictitares? Quem hominem, si qui pudor
in te atque adeo si qui metus fuisset, sine supplicio dimittere
non debuisti, hunc abs te sine praemio discedere noluisti? 5
Omnia simul intellegere potestis, iudices, ex hoc uno crimine
Scandiliano: primum hoc non esse Romae natum de socie-
tate decumarum, non ab accusatore fictum, non,—ut solemus
interdum in defensionibus dicere,—crimen domesticum
ac vernaculum, non ex tempore periculi tui constitutum, 10
sed vetus, agitatum iam et te praetore iactatum, et non ab
inimicis Romae compositum sed Romam ex provincia
deportatum. Simul illud intellegi potest istius in Apronium 142.1
studium, Aproni de isto non modo confessio verum etiam
commemoratio. Eodem accedit quod hoc quoque intel-
legere potestis, istum statuisse in provincia sua existimationis
suae iudicium extra cohortem suam committendum fuisse 5
nemini.