Nam quis hoc non intellegit, istum absolutum dis 2.1.9.8
hominibusque invitis tamen ex manibus populi Romani
eripi nullo modo posse? Quis hoc non perspicit, praeclare 10
nobiscum actum iri si populus Romanus istius unius sup-
plicio contentus fuerit, ac non sic statuerit, non istum maius
in sese scelus concepisse,—cum fana spoliarit, cum tot
homines innocentis necarit, cum civis Romanos morte,
cruciatu, cruce adfecerit, cum praedonum duces accepta 15
pecunia dimiserit,—quam eos, si qui istum tot tantis tam
nefariis sceleribus coopertum iurati sententia sua liberarint?
Non est, non est in hoc homine cuiquam peccandi locus, 10.1
iudices; non is est reus, non id tempus, non id consilium,
(metuo ne quid adrogantius apud talis viros videar dicere),
ne actor quidem est is cui reus tam nocens, tam perditus,
tam convictus aut occulte subripi aut impune eripi possit. 5
His ego iudicibus non probabo C. Verrem contra leges
pecuniam cepisse? Sustinebunt tales viri se tot senatori-
bus, tot equitibus Romanis, tot civitatibus, tot hominibus
honestissimis ex tam inlustri provincia, tot populorum
privatorumque litteris non credidisse, tantae populi Romani 10
voluntati restitisse? Sustineant: reperiemus, si istum vivum 11.1
ad aliud iudicium perducere poterimus, quibus probemus
istum in quaestura pecuniam publicam Cn. Carboni consuli
datam avertisse, quibus persuadeamus istum alieno nomine
a quaestoribus urbanis, quod priore actione didicistis, 5
pecuniam abstulisse; erunt qui et in eo quoque audaciam
eius reprehendant, quod aliquot nominibus de capite
quantum commodum fuerit frumenti decumani detraxerit;
erunt etiam fortasse, iudices, qui illum eius peculatum vel
acerrime vindicandum putent, quod iste M. Marcelli et 10
P. Africani monumenta, quae nomine illorum, re vera populi
Romani et erant et habebantur, ex fanis religiosissimis et
ex urbibus sociorum atque amicorum non dubitarit auferre.
Emerserit ex peculatus etiam iudicio: meditetur de ducibus 12.1
hostium quos accepta pecunia liberavit, videat quid de
illis respondeat quos in eorum locum subditos domi suae
reservavit, quaerat non solum quem ad modum nostro
crimini, verum etiam quo pacto suae confessioni possit 5
mederi, meminerit se priore actione, clamore populi Romani
infesto atque inimico excitatum, confessum esse duces prae-
donum a se securi non esse percussos, se iam tum esse
veritum ne sibi crimini daretur eos ab se pecunia liberatos;
fateatur, id quod negari non potest, se privatum hominem 10
praedonum duces vivos atque incolumis domi suae, postea-
quam Romam redierit, usque dum per me licuerit re-
tinuisse. Hoc in illo maiestatis iudicio si licuisse sibi
ostenderit, ego oportuisse concedam. Ex hoc quoque
evaserit: proficiscar eo quo me iam pridem vocat populus 15
Romanus; de iure enim libertatis et civitatis suum putat 13.1
esse iudicium, et recte putat. Confringat iste sane vi sua
consilia senatoria, quaestiones omnium perrumpat, evolet
ex vestra severitate: mihi credite, artioribus apud populum
Romanum laqueis tenebitur. Credet his equitibus Romanis 5
populus Romanus qui ad vos ante producti testes ipsis
inspectantibus ab isto civem Romanum, qui cognitores
homines honestos daret, sublatum esse in crucem dixerunt;
credent omnes v et xxx tribus homini gravissimo atque 14.1
ornatissimo, M. Annio, qui se praesente civem Romanum
securi percussum esse dixit; audietur a populo Romano vir
primarius, eques Romanus, L. Flavius, qui suum familiarem
Herennium, negotiatorem ex Africa, cum eum Syracusis 5
amplius centum cives Romani cognoscerent lacrimantesque
defenderent, pro testimonio dixit securi esse percussum; pro-
babit fidem et auctoritatem et religionem suam L. Suettius,
homo omnibus ornamentis praeditus, qui iuratus apud vos
dixit multos civis Romanos in lautumiis istius imperio 10
crudelissime per vim morte esse multatos. Hanc ego
causam cum agam beneficio populi Romani de loco su-
periore, non vereor ne aut istum vis ulla ex populi Romani
suffragiis eripere, aut a me ullum munus aedilitatis amplius
aut gratius populo Romano esse possit. 15