Sciebam in reiciundis iudicibus non nullos memoria 2.1.17.10
nostra pactionis suspicionem non vitasse, cum in ipsa
accusatione eorum industria ac diligentia probaretur. Ita 18.1
reieci iudices ut hoc constet, post hunc statum rei publicae
quo nunc utimur simili splendore et dignitate consilium
nullum fuisse. Quam iste laudem communem sibi ait
esse mecum; qui cum P. Galbam iudicem reiecisset, 5
M. Lucretium retinuit, et cum eius patronus ex eo quae-
reret cur suos familiarissimos, Sex. Peducaeum, Q. Con-
sidium, Q. Iunium reici passus esset, respondit 'quod eos
in iudicando nimium sui iuris sententiaeque cognosset'.
Itaque iudicibus reiectis sperabam iam onus meum vobis- 19.1
cum esse commune; putabam non solum notis sed etiam
ignotis probatam meam fidem esse et diligentiam. Quod
me non fefellit; nam comitiis meis, cum iste infinita
largitione contra me uteretur, populus Romanus iudicavit 5
istius pecuniam, quae apud me contra fidem meam nihil
potuisset, apud se contra honorem meum nihil posse
debere. Quo quidem die primum, iudices, citati in hunc
reum consedistis, quis tam iniquus huic ordini fuit, quis
tam novarum rerum iudiciorum iudicumque cupidus qui 10
non aspectu consessuque vestro commoveretur? Cum in 20.1
eo vestra dignitas mihi fructum diligentiae referret, id sum
adsecutus, ut una hora qua coepi dicere reo audaci, pe-
cunioso, profuso, perdito spem iudici corrumpendi prae-
ciderem; ut primo die testium tanto numero citato populus 5
Romanus iudicaret isto absoluto rem publicam stare non
posse; ut alter dies amicis istius ac defensoribus non modo
spem victoriae sed etiam voluntatem defensionis auferret,
ut tertius dies sic hominem prosterneret ut morbo simulato
non quid responderet, sed quem ad modum non respon- 10
deret, deliberaret. Deinde reliquis diebus his criminibus,
his testibus, et urbanis et provincialibus, sic obrutus atque
oppressus est ut his ludorum diebus interpositis nemo istum
comperendinatum, sed condemnatum iudicaret.