Haec posteaquam ex illis cognovi, discessi cum fratre 2.4.145.1
e curia, ut nobis absentibus, si quid vellent, decernerent.
Decernunt statim primum ut cum Lucio fratre hospitium
publice fieret, quod is eandem voluntatem erga Syracusanos
suscepisset quam ego semper habuissem. Id non modo 5
tum scripserunt, verum etiam in aere incisum nobis tradi-
derunt. Valde hercule te Syracusani tui, quos crebro
commemorare soles, diligunt, qui cum accusatore tuo satis
iustam causam coniungendae necessitudinis putant quod te
accusaturus sit et quod inquisitum in te venerit. Postea 10
decernitur, ac non varie sed prope cunctis sententiis, ut
laudatio quae C. Verri decreta esset tolleretur. In eo cum 146.1
iam non solum discessio facta esset, sed etiam perscriptum
atque in tabulas relatum, praetor appellatur. At quis
appellat? magistratus aliqui? Nemo. Senator? Ne id
quidem. Syracusanorum aliqui? Minime. Quis igitur 5
praetorem appellat? Qui quaestor istius fuerat, P. Caese-
tius. O rem ridiculam! o desertum hominem, desperatum,
relictum! A magistratu Siculo, ne senatus consultum Siculi
homines facere possent, ne suum ius suis moribus, suis
legibus obtinere possent, non amicus istius, non hospes, 10
non denique aliquis Siculus, sed quaestor populi Romani
praetorem appellat! Quis hoc vidit, quis audivit? Praetor
aequus et sapiens dimitti iubet senatum. Concurrit ad me
maxima multitudo. Primum senatores clamare sibi eripi
ius, eripi libertatem, populus senatum laudare, gratias agere, 15
cives Romani a me nusquam discedere. Quo quidem die
nihil aegrius factum est multo labore meo quam ut manus
ab illo appellatore abstinerentur.
  Cum ad praetorem in ius adissemus, excogitat sane acute 147.1
quid decernat; nam ante quam verbum facerem, de sella
surrexit atque abiit. Itaque tum de foro, cum iam ad-
vesperasceret, discessimus. Postridie mane ab eo postulo
ut Syracusanis liceret senatus consultum, quod pridie 5
fecissent, mihi reddere. Ille enim vero negat et ait in-
dignum facinus esse quod ego in senatu Graeco verba
fecissem; quod quidem apud Graecos Graece locutus essem,
id ferri nullo modo posse. Respondi homini ut potui, ut
debui, ut volui. Cum multa tum etiam hoc <me> memini 10
dicere, facile esse perspicuum quantum inter hunc et illum
Numidicum, verum ac germanum Metellum, interesset;
illum noluisse sua laudatione iuvare L. Lucullum, sororis
virum, quicum optime convenisset, hunc homini alienissimo
a civitatibus laudationes per vim et metum comparare. 15
Quod ubi intellexi, multum apud illum recentis nuntios, 148.1
multum tabellas non commendaticias sed tributarias valuisse,
admonitu ipsorum Syracusanorum impetum in eas tabulas
facio in quibus senatus consultum perscripserant. Ecce
autem nova turba atque rixa, ne tamen istum omnino Syra- 5
cusis sine amicis, sine hospitibus, plane nudum esse ac
desertum putetis! Retinere incipit tabulas Theomnastus
quidam, homo ridicule insanus, quem Syracusani Theo-
ractum vocant; qui illic eius modi est ut eum pueri
sectentur, ut omnes cum loqui coepit inrideant. Huius 10
tamen insania, quae ridicula est aliis, mihi tum molesta
sane fuit; nam cum spumas ageret in ore, oculis arderet,
voce maxima vim me sibi adferre clamaret, copulati in ius
pervenimus. Hic ego postulare coepi ut mihi tabulas 149.1
obsignare ac deportare liceret; ille contra dicere, negare
esse illud senatus consultum in quo praetor appellatus esset,
negare id mihi tradi oportere. Ego legem recitare, omnium
mihi tabularum et litterarum fieri potestatem; ille furiosus 5
urgere nihil ad se nostras leges pertinere. Praetor intelle-
gens negare sibi placere, quod senatus consultum ratum
esse non deberet, id me Romam deportare. Quid multa?
nisi vehementius homini minatus essem, nisi legis sanctionem
poenamque recitassem, tabularum mihi potestas facta non 10
esset. Ille autem insanus, qui pro isto vehementissime
contra me declamasset, postquam non impetravit, credo, ut
in gratiam mecum rediret, libellum mihi dat in quo istius
furta Syracusana perscripta erant, quae ego antea iam ab
aliis cognoram et acceperam. 15