| Qua in re primum illud reprehendo et accuso, cur in re | 2.3.16.1 |
| tam vetere, tam usitata quicquam novi feceris. Ingenio | |
| aliquid adsecutus es? Tot homines sapientissimos et cla- | |
| rissimos, qui illam provinciam ante te tenuerunt, prudentia | |
| consilioque vicisti? Est tuum, est ingeni diligentiaeque | 5 |
| tuae: do hoc tibi et concedo. Scio te Romae, cum praetor | |
| esses, edicto tuo possessiones hereditatum a liberis ad | |
| alienos, a primis heredibus ad secundos, a legibus ad libi- | |
| dinem tuam transtulisse; scio te edicta superiorum omnium | |
| correxisse et possessiones hereditatum non secundum eos | 10 |
| qui proferrent, sed secundum eos qui dicerent testamentum | |
| factum dedisse; easque res novas abs te prolatas et inventas | |
| magno tibi quaestui fuisse scio; eundemque te memini | |
| censorias quoque leges in sartis tectis exigendis tollere et | |
| commutare, ne is redimeret cuia res esset, ne pupillo tutores | 15 |
| propinquique consulerent quo minus fortunis omnibus | |
| everteretur; exiguam diem praefinire operi qua ceteros ab | |
| negotio excluderes, ipse in tuo redemptore nullam certam | |
| diem observares. Quam ob rem novam legem te in de- | 17.1 |
| cumis statuisse non miror, hominem in edictis praetoriis, in | |
| censoriis legibus tam prudentem, tam exercitatum,—non, | |
| inquam, miror te aliquid excogitasse; sed quod tua sponte | |
| iniussu populi sine senatus auctoritate iura provinciae | 5 |
| Siciliae mutaveris, id reprehendo, id accuso. L. Octavio | 18.1 |
| et C. Cottae consulibus senatus permisit ut vini et olei | |
| decumas et frugum minutarum, quas ante quaestores in | |
| Sicilia vendere consuessent, Romae venderent, legemque | |
| his rebus quam ipsis videretur dicerent. Cum locatio | 5 |
| fieret, publicani postularunt quasdam res ut ad legem adde- | |
| rent neque tamen a ceteris censoriis legibus recederent. | |
| Contra dixit is qui casu tum Romae fuit, tuus hospes, | |
| Verres,—hospes, inquam, et familiaris tuus,—Sthenius hic | |
| Thermitanus. Consules causam cognorunt; cum viros | 10 |
| primarios atque amplissimos civitatis multos in consilium | |
| advocassent, de consili sententia pronuntiarunt se lege | |
| Hieronica vendituros. Itane vero? Prudentissimi viri | 19.1 |
| summa auctoritate praediti, quibus senatus legum dicen- | |
| darum in locandis vectigalibus omnem potestatem permi- | |
| serat populusque Romanus idem iusserat, Siculo uno | |
| recusante cum amplificatione vectigalium nomen Hiero- | 5 |
| nicae legis mutare noluerunt: tu, homo minimi consili, | |
| nullius auctoritatis, iniussu populi ac senatus, tota Sicilia | |
| recusante, cum maximo detrimento atque adeo exitio ve- | |
| ctigalium totam Hieronicam legem sustulisti? At quam | 20.1 |
| legem corrigit, iudices, atque adeo totam tollit! Acutissime | |
| ac diligentissime scriptam, quae lex omnibus custodiis sub- | |
| iectum aratorem decumano tradidit, ut neque in segetibus | |
| neque in areis neque in horreis neque in amovendo neque | 5 |
| in exportando frumento grano uno posset arator sine | |
| maxima poena fraudare decumanum. Scripta lex ita dili- | |
| genter est ut eum scripsisse appareat qui alia vectigalia non | |
| haberet, ita acute ut Siculum, ita severe ut tyrannum; qua | |
| lege Siculis tamen arare expediret; nam ita diligenter con- | 10 |
| stituta sunt iura decumano ut tamen ab invito aratore plus | |
| decuma non possit auferri. |