Iam vero illud non solum contra legem Hieronicam nec 2.3.38.1
solum contra consuetudinem superiorum, sed etiam contra
omnia iura Siculorum, quae habent a senatu populoque
Romano, ne quis extra suum forum vadimonium promittere
cogatur. Statuit iste ut arator decumano quo vellet decu- 5
manus vadimonium promitteret, ut hic quoque Apronio,
cum ex Leontino usque Lilybaeum aliquem vadaretur, ex
miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet. Quam-
quam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio,
quod edixerat ut aratores iugera sationum suarum profite- 10
rentur. Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam
vim habuit, sicut ostendam, neque ad ullam utilitatem rei
publicae pertinuit, tum vero ad calumnias, in quas omnes
inciderent quos vellet Apronius. Vt enim quisque contra 39.1
voluntatem eius dixerat, ita in eum iudicium de professione
iugerum postulabatur, cuius iudici metu magnus a multis
frumenti numerus ablatus magnaeque pecuniae coactae
sunt; non quo iugerum numerum vere profiteri esset 5
difficile aut amplius etiam profiteri, quid enim in eo peri-
culi esse posset? sed causa erat iudici postulandi quod ex
edicto professus non esset. Iudicium autem quod fuerit
isto praetore, si quae cohors et qui comitatus fuerit memi-
nistis, scire debetis. Quid igitur est quod ex hac iniquitate 10
novorum edictorum intellegi velim, iudices? Iniuriamne
factam sociis? at videtis. Auctoritatem superiorum re-
pudiatam? non audebit negare. Tantum Apronium isto 40.1
praetore potuisse? confiteatur necesse est. Sed vos fortasse,
quod vos lex commonet, id in hoc loco quaeretis, num quas
ex hisce rebus pecunias ceperit. Docebo cepisse maximas,
omnisque eas iniquitates de quibus antea dixi sui quaestus 5
causa constituisse vincam, si prius illud propugnaculum quo
contra omnis meos impetus usurum se putat ex defensione
eius deiecero.