Haec igitur lex in amicitia sanciatur, ut neque
|
40.1
|
rogemus res turpes nec faciamus rogati. Turpis enim
|
|
excusatio est et minime accipienda cum in ceteris
|
|
peccatis, tum si quis contra rem publicam se amici
|
|
causa fecisse fateatur. Etenim eo loco, Fanni et Scae-
|
5
|
vola, locati sumus, ut nos longe prospicere oporteat
|
|
futuros casus rei publicae. Deflexit iam aliquantum
|
|
de spatio curriculoque consuetudo maiorum. Tib.
|
41.1
|
Gracchus regnum occupare conatus est, vel regnavit
|
|
is quidem paucos menses. Num quid simile populus
|
|
Romanus audierat aut viderat? Hunc etiam post mor-
|
|
tem secuti amici et propinqui quid in P. Scipione effe-
|
5
|
cerint, sine lacrimis non queo dicere. Nam Carbo-
|
|
nem, quocumque modo potuimus, propter recentem
|
|
poenam Tib. Gracchi sustinuimus; de C. Gracchi autem
|
|
tribunatu quid expectem, non lubet augurari. Serpit
|
|
†deinde res, quae proclivis ad perniciem, cum semel
|
10
|
coepit, labitur. Videtis, in tabella iam ante quanta
|
|
sit facta labes, primo Gabinia lege, biennio autem
|
|
post Cassia. Videre iam videor populum a senatu
|
|
disiunctum, multitudinis arbitrio res maximas agi.
|
|
Plures enim discent, quem ad modum haec fiant,
|
15
|
quam quem ad modum iis resistatur. Quorsum haec?
|
42.1
|
Quia sine sociis nemo quicquam tale conatur. Prae-
|
|
cipiendum est igitur bonis, ut, si in eius modi amici-
|
|
tias ignari casu aliquo inciderint, ne existiment ita
|
|
se alligatos, ut ab amicis in magna aliqua re publica
|
5
|
peccantibus non discedant; inprobis autem poena sta-
|
|
tuenda est, nec vero minor iis, qui secuti erunt alte-
|
|
rum, quam iis, qui ipsi fuerint impietatis duces. Quis
|
|
clarior in Graecia Themistocle, quis potentior? qui
|
|
cum imperator bello Persico servitute Graeciam libe-
|
10
|
ravisset propterque invidiam in exilium expulsus esset,
|
|
ingratae patriae iniuriam non tulit, quam ferre debuit,
|
|
fecit idem, quod xx annis ante apud nos fecerat Corio-
|
|
lanus. His adiutor contra patriam inventus est nemo;
|
|
itaque mortem sibi uterque conscivit. Quare talis
|
43.1
|
inproborum consensio non modo excusatione amicitiae
|
|
tegenda non est, sed potius supplicio omni vindicanda
|
|
est, ut ne quis concessum putet amicum vel bellum
|
|
patriae inferentem sequi; quod quidem, ut res ire
|
5
|
coepit, haud scio an aliquando futurum sit. Mihi
|
|
autem non minori curae est, qualis res publica post
|
|
mortem meam futura, quam qualis hodie sit.
|
|