Sed cum tot signis eadem natura declaret, quid 88.11
velit, anquirat, desideret, tamen obsurdescimus nescio
quo modo nec ea, quae ab ea monemur, audimus. Est
enim varius et multiplex usus amicitiae, multaeque
causae suspicionum offensionumque dantur, quas tum 15
evitare, tum elevare, tum ferre sapientis est; una
illa sublevanda offensio est, ut et utilitas in amicitia
et fides retineatur: nam et monendi amici saepe sunt
et obiurgandi, et haec accipienda amice, cum benivole
fiunt. Sed nescio quo modo verum est, quod in An- 89.1
dria familiaris meus dicit:
    Obséquium amicos, véritas odiúm parit.
Molesta veritas, siquidem ex ea nascitur odium, quod
est venenum amicitiae, sed obsequium multo molestius, 5
quod peccatis indulgens praecipitem amicum ferri sinit;
maxuma autem culpa in eo, qui et veritatem asper-
natur et in fraudem obsequio inpellitur. Omni igitur
hac in re habenda ratio et diligentia est, primum ut
monitio acerbitate, deinde ut obiurgatio contumelia 10
careat; in obsequio autem, quoniam Terentiano verbo
lubenter utimur, comitas adsit, adsentatio, vitiorum
adiutrix, procul amoveatur, quae non modo amico, sed
ne libero quidem digna est; aliter enim cum tyranno,
aliter cum amico vivitur. Cuius autem aures clausae 90.1
veritati sunt, ut ab amico verum audire nequeat, huius
salus desperanda est. Scitum est enim illud Catonis,
ut multa: 'melius de quibusdam acerbos inimi-
cos mereri quam eos amicos, qui dulces vi- 5
deantur; illos verum saepe dicere, hos num-
quam.' Atque illud absurdum, quod ii, qui monentur,
eam molestiam, quam debent capere, non capiunt, eam
capiunt, qua debent vacare; peccasse enim se non an-
guntur, obiurgari moleste ferunt; quod contra opor- 10
tebat, delicto dolere, correctione gaudere.