Nam cum de divinatione Quintus frater ea disse- 2.8.1
ruisset, quae superiore libro scripta sunt, satisque
ambulatum videretur, tum in bibliotheca, quae in
Lycio est, adsedimus. Atque ego: Adcurate tu qui-
dem, inquam, Quinte, et Stoice Stoicorum sententiam 5
defendisti, quodque me maxime delectat, plurimis no-
stris exemplis usus es, et iis quidem claris et inlustri-
bus. Dicendum est mihi igitur ad ea, quae sunt a
te dicta, sed ita, nihil ut adfirmem, quaeram omnia,
dubitans plerumque et mihi ipse diffidens. Si enim 10
aliquid certi haberem, quod dicerem, ego ipse divina-
rem, qui esse divinationem nego. Etenim me movet 9.1
illud, quod in primis Carneades quaerere solebat, qua-
rumnam rerum divinatio esset, earumne, quae sensi-
bus perciperentur. At eas quidem cernimus, audimus,
gustamus, olfacimus, tangimus. Num quid ergo in 5
his rebus est, quod provisione aut permotione mentis
magis quam natura ipsa sentiamus? aut num nescio
qui ille divinus, si oculis captus sit, ut Tiresias fuit,
possit, quae alba sint, quae nigra, dicere aut, si surdus
sit, varietates vocum aut modos noscere? Ad nullam 10
igitur earum rerum, quae sensu accipiuntur, divinatio
adhibetur. Atqui ne in iis quidem rebus, quae arte
tractantur, divinatione opus est. Etenim ad aegros
non vates aut hariolos, sed medicos solemus adducere,
nec vero, qui fidibus aut tibiis uti volunt, ab haru- 15
spicibus accipiunt earum tractationem, sed a musicis.
Eadem in litteris ratio est reliquisque rebus, quarum 10.1
est disciplina. Num censes eos, qui divinare dicuntur,
posse respondere, sol maiorne quam terra sit an tan-
tus, quantus videatur? lunaque suo lumine an solis
utatur? sol, luna quem motum habeat? quem quinque 5
stellae, quae errare dicuntur? Nec haec, qui divini
habentur, profitentur se esse dicturos, nec eorum, quae
in geometria describuntur, quae vera, quae falsa sint;
sunt enim ea mathematicorum, non hariolorum.