| Sed iam ad te venio, | 2.115.1 |
| Ó sancte Apollo, qui úmbilicum cértum terrarum óbsides, | |
| Únde superstitiósa primum saéva evasit vóx fera. | |
| Tuis enim oraculis Chrysippus totum volumen inplevit | |
| partim falsis, ut ego opinor, partim casu veris, ut fit | 5 |
| in omni oratione saepissime, partim flexiloquis et ob- | |
| scuris, ut interpres egeat interprete et sors ipsa ad | |
| sortes referenda sit, partim ambiguis, et quae ad dia- | |
| lecticum deferendae sint. Nam cum illa sors edita est | |
| opulentissumo regi Asiae: | 10 |
| Croesus Halyn penetrans magnam pervertet opum vim, | |
| hostium vim se perversurum putavit, pervertit autem | |
| suam. Utrum igitur eorum accidisset, verum oraclum | 116.1 |
| fuisset. Cur autem hoc credam umquam editum | |
| Croeso? aut Herodotum cur veraciorem ducam Ennio? | |
| Num minus ille potuit de Croeso quam de Pyrrho | |
| fingere Ennius? Quis enim est, qui credat Apollinis | 5 |
| ex oraculo Pyrrho esse responsum: | |
| Aio te, Aeacida, Romanos vincere posse? | |
| Primum Latine Apollo numquam locutus est; deinde | |
| ista sors inaudita Graecis est; praeterea Pyrrhi tem- | |
| poribus iam Apollo versus facere desierat; postremo, | 10 |
| quamquam semper fuit, ut apud Ennium est, | |
| stolidum genus Aeacidarum, | |
| Bellipotentes sunt magis quam sapientipotentes, | |
| tamen hanc amphiboliam versus intellegere potuisset, | |
| 'vincere te Romanos' nihilo magis in se quam in | 15 |
| Romanos valere; nam illa amphibolia, quae Croesum | |
| decepit, vel Chrysippum potuisset fallere, haec vero | |
| ne Epicurum quidem. Sed, quod caput est, cur isto | 117.1 |
| modo iam oracla Delphis non eduntur non modo | |
| nostra aetate, sed iam diu, iam ut nihil possit esse | |
| contemptius? Hoc loco cum urguentur, evanuisse aiunt | |
| vetustate vim loci eius, unde anhelitus ille terrae fieret, | 5 |
| quo Pythia mente incitata oracla ederet. De vino aut sal- | |
| samento putes loqui, quae evanescunt vetustate; de vi | |
| loci agitur, neque solum naturali, sed etiam divina; quae | |
| quo tandem modo evanuit? Vetustate, inquies. Quae | |
| vetustas est, quae vim divinam conficere possit? quid | 10 |
| tam divinum autem quam adflatus e terra mentem ita | |
| movens, ut eam providam rerum futurarum efficiat? ut | |
| ea non modo cernat multo ante, sed etiam numero ver- | |
| suque pronuntiet. Quando ista vis autem evanuit? an | |
| postquam homines minus creduli esse coeperunt? De- | 118.1 |
| mosthenes quidem, qui abhinc annos prope trecentos | |
| fuit, iam tum φιλιππίζειν Pythiam dicebat, id est | |
| quasi cum Philippo facere. Hoc autem eo spectabat, | |
| ut eam a Philippo corruptam diceret; <ex> quo licet ex- | 5 |
| istumare in aliis quoque oraculis Delphicis aliquid | |
| non sinceri fuisse. Sed nescio quo modo isti philo- | |
| sophi superstitiosi et paene fanatici quidvis malle vi- | |
| dentur quam se non ineptos. Evanuisse mavultis et | |
| extinctum esse id, quod si umquam fuisset, certe ae- | 10 |
| ternum esset, quam ea, quae non sunt credenda, non | |
| credere. |