Sed cum duplex ratio sit orationis, quarum in altera 2.48.1
sermo sit, in altera contentio, non est id quidem dubium,
quin contentio orationis maiorem vim habeat ad gloriam
—ea est enim, quam eloquentiam dicimus—sed ta-
men difficile dictu est, quantopere conciliet animos 5
comitas adfabilitasque sermonis. Extant epistolae et
Philippi ad Alexandrum et Antipatri ad Cassandrum
et Antigoni ad Philippum filium, trium prudentissi-
morum,—sic enim accepimus—quibus praecipiunt,
ut oratione benigna multitudinis animos ad benivolen- 10
tiam alliciant militesque blande appellando sermone
deleniant. Quae autem in multitudine cum contentione
habetur oratio, ea saepe universam excitat gloriam.
Magna est enim admiratio copiose sapienterque di-
centis, quam qui audiunt intellegere etiam et sapere 15
plus quam ceteros arbitrantur. Si vero inest in ora-
tione mixta modestia gravitas nihil admirabilius fieri
potest, eoque magis, si ea sunt in adulescente. Sed 49.1
cum sint plura causarum genera, quae eloquentiam
desiderent, multique in nostra re publica adulescentes
et apud iudices et apud populum et apud senatum di-
cendo laudem assecuti sint, maxima est admiratio in 5
iudiciis, quorum ratio duplex est. Nam ex accusatione
et ex defensione constat, quarum etsi laudabilior est de-
fensio, tamen etiam accusatio probata persaepe est.
Dixi paulo ante de Crasso. Idem fecit adulescens M.
Antonius. Etiam P. Sulpicii eloquentiam accusatio in- 10
lustravit, cum seditiosum et inutilem civem, C. Nor-
banum, in iudicium vocavit. Sed hoc quidem non est 50.1
saepe faciendum nec umquam nisi aut rei publicae
causa, ut ii, quos ante dixi, aut ulciscendi gratia, ut
duo Luculli, aut patrocinii, ut nos pro Siculis, pro
Sardis [in Albucio] Iulius. In accusando etiam M.' 5
Aquilio L. Fufii cognita industria est. Semel igitur
aut non saepe certe. Sin erit, cui faciendum sit sae-
pius, rei publicae tribuat hoc muneris, cuius inimicos
ulcisci saepius non est reprehendendum; modus tamen
adsit. Duri enim hominis, vel potius vix hominis 10
videtur periculum capitis inferre multis. Id cum peri-
culosum ipsi est, tum etiam sordidum ad famam com-
mittere, ut accusator nominere; quod contigit M.
Bruto, summo genere nato, illius filio, qui iuris civi-
lis in primis peritus fuit. Atque etiam hoc praeceptum 51.1
officii diligenter tenendum est, ne quem umquam in-
nocentem iudicio capitis arcessas; id enim sine sce-
lere fieri nullo pacto potest. Nam quid est tam in-
humanum, quam eloquentiam a natura ad salutem ho- 5
minum et ad conservationem datam ad bonorum pe-
stem perniciemque convertere? Nec tamen, ut hoc fu-
giendum est, item est habendum religioni nocentem
aliquando, modo ne nefarium impiumque defendere.
Vult hoc multitudo, patitur consuetudo, fert etiam hu- 10
manitas. Iudicis est semper in causis verum sequi,
patroni non numquam veri simile, etiam si minus sit
verum, defendere, quod scribere, praesertim cum de
philosophia scriberem, non auderem, nisi idem pla-
ceret gravissimo Stoicorum Panaetio. Maxime autem 15
et gloria paritur et gratia defensionibus, eoque maior,
si quando accidit, ut ei subveniatur, qui potentis ali-
cuius opibus circumveniri urgerique videatur, ut nos
et saepe alias et adulescentes contra L. Sullae domi-
nantis opes pro Sex. Roscio Amerino fecimus, quae, 20
ut scis, extat oratio.