Regalis sane et digna Aeacidarum genere sententia. 1.39.1
  Atque etiam si quid singuli temporibus adducti ho-
sti promiserunt, est in eo ipso fides conservanda, ut
primo Punico bello Regulus captus a Poenis, cum de
captivis commutandis Romam missus esset iurasset- 5
que se rediturum, primum, ut venit, captivos redden-
dos in senatu non censuit, deinde, cum retineretur a
propinquis et ab amicis, ad supplicium redire maluit
quam fidem hosti datam fallere. [¹⁷Secundo autem Pu- 40.1
nico bello post Cannensem pugnam quos decem Han-
nibal Romam misit astrictos iure iurando se redituros
esse nisi de redimendis is, qui capti erant, impetras-
sent, eos omnes censores, quoad quisque eorum vi- 5
xit, quod peierassent in aerariis reliquerunt, nec
minus illum, qui iure iurando fraude culpam inve-
nerat. Cum enim permissu Hannibalis exisset e ca-
stris, rediit paulo post, quod se oblitum nescio quid
diceret; deinde egressus e castris iure iurando se so- 10
lutum putabat, et erat verbis, re non erat.]¹⁷ Semper
autem in fide quid senseris, non quid dixeris, cogitan-
dum est. [¹⁷Maximum autem exemplum est iustitiae in
hostem a maioribus nostris constitutum, cum a Pyrrho
perfuga senatui est pollicitus se venenum regi daturum 15
et eum necaturum. Senatus et C. Fabricius eum Pyrrho
dedit. Ita ne hostis quidem et potentis et bellum ultro
inferentis interitum cum scelere adprobavit.]¹⁷ Ac de
bellicis quidem officiis satis dictum est. Meminerimus 41.1
autem etiam adversus infimos iustitiam esse servan-
dam. Est autem infima condicio et fortuna servorum,
quibus non male praecipiunt, qui ita iubent uti, ut
mercennariis, operam exigendam, iusta praebenda. 5
Cum autem duobus modis, id est aut vi aut fraude,
fiat iniuria, fraus quasi vulpeculae, vis leonis videtur;
utrumque homine alienissimum, sed fraus odio digna
maiore. Totius autem iniustitiae nulla capitalior quam
eorum, qui tum, cum maxime fallunt, id agunt, ut 10
viri boni esse videantur. De iustitia satis dictum.