c. vi Id. Sext. 50
|
|
CAELIUS CICERONI S.
|
|
Tanti non fuit Arsacen capere et Seleuceam expugnare ut
|
8.14.1.1
|
earum rerum quae hic gestae sunt spectaculo careres.
|
|
numquam tibi oculi doluissent si in repulsa Domiti vultum
|
|
vidisses. magna illa comitia fuerunt et plane studia ex partium
|
|
sensu apparuerunt, perpauci necessitudinem secuti officium
|
5
|
praestiterunt. itaque mihi est Domitius inimicissimus, ut ne
|
|
familiarem quidem suum quemquam tam oderit quam me,
|
|
atque eo magis quod per iniuriam sibi * putat ereptum
|
|
cuius ego auctor fuerim. nunc furit tam gavisos homines
|
|
suum dolorem unumque m<e Curi>one<m> studiosiorem
|
10
|
Antoni. nam Cn. Saturninum adulescentem ipse Cn.
|
|
Domitius reum fecit sane quam superiore a vita invidiosum;
|
|
quod iudicium nunc <in> exspectatione est, etiam in bona spe
|
|
post Sex. Peducaei absolutionem.
|
|
De summa re publica saepe tibi scripsi me <in> annum
|
2.1
|
pacem non videre; et quo propius ea contentio quam fieri
|
|
necesse est accedit eo clarius id periculum apparet. propo-
|
|
situm hoc est de quo qui rerum potiuntur sunt dimicaturi,
|
|
quod Cn. Pompeius constituit non pati C. Caesarem con-
|
5
|
sulem aliter fieri nisi exercitum et provincias tradiderit,
|
|
Caesari autem persuasum est se salvum esse non posse <si>
|
|
ab exercitu recesserit; fert illam tamen condicionem, ut ambo
|
|
exercitus tradant. sic illi amores et <in>vidiosa coniunctio non
|
|
ad occultam recidit obtrectationem sed ad bellum se
|
10
|
eru<m>pit. neque mearum rerum quid consili capiam reperio;
|
|
quod non dubito quin te quoque haec deliberatio sit
|
|
perturbatur<a>. nam mihi cum hominibus his et gratia et
|
|
necessitudines; [cum] causam illam <amo> unde homines odi.
|
|
Illud te non arbitror fugere, quin homines in dissensione
|
3.1
|
domestica debeant, quam diu civiliter sine armis certetur,
|
|
honestiorem sequi partem; ubi ad bellum et castra ventum
|
|
sit, firmiorem, et id melius statuere quod tutius sit. in hac
|
|
discordia video Cn. Pompeium senatum quique res iudicant
|
5
|
secum habiturum, ad Caesarem omnis qui cum timore aut
|
|
mala spe vivant accessuros; exercitum conferendum non
|
|
esse. omnino satis <s>pati est ad considerandas utri<u>sque
|
|
copias et [eligendas utriusque copias et] eligendam partem.
|
|
Prope oblitus sum quo<d> maxime fuit scribendum. scis
|
4.1
|
Appium censorem hic ostenta facere, de signis et tabulis, de
|
|
agri modo, de aere alieno acerrime agere? persuasum est ei
|
|
censuram lomentum aut nitrum esse. errare mihi videtur;
|
|
nam sordis eluere vult, venas sibi omnis et viscera aperit.
|
5
|
curre, per deos atque homines, et quam primum haec risum
|
|
veni, legis Scantin<ia>e iudicium apud Drusum fieri, Appium
|
|
de tabulis et signis agere. crede mihi, est properandum.
|
|
Curio noster sapienter id quod remisit de stipendio Pompei
|
|
fecisse existimatur.
|
10
|
Ad summam, quaeris quid putem futurum. si alter ut<er>
|
|
eorum ad Parthicum bellum non eat, video magnas impen-
|
|
dere discordias, quas ferrum et vis iudicabit. uterque et
|
|
animo et copiis est paratus. si sine suo periculo fieri posset,
|
|
magnum et iucundum tibi Fortuna spectaculum parabat.
|
15
|