c. ix Kal. Mai. 46
|
|
CICERO VARRONI
|
|
Caninius <tuus> et idem noster cum ad me pervesperi
|
9.2.1.1
|
venisset et se postridie mane ad te iturum esse dixisset, dixi
|
|
ei me daturum litterarum aliquid; mane ut peteret rogavi.
|
|
conscripsi epistulam noctu, nec ille ad me rediit; oblitum
|
|
credidi. ac tamen eam ipsam tibi epistulam misissem per meos
|
5
|
nisi audissem ex eodem postridie te mane e Tusculano
|
|
exiturum. at tibi repente paucis post diebus, cum minime
|
|
exspectarem, venit ad me Caninius mane; proficisci ad te
|
|
statim dixit. etsi erat ἕωλος illa epistula, praesertim tantis
|
|
postea novis rebus adlatis, tamen perire lucubrationem meam
|
10
|
nolui et eam ipsam Caninio dedi; sed cum eo ut cum homine
|
|
docto et amantissimo tui locutus ea sum quae pertulisse
|
|
illum ad te existimo.
|
|
Tibi autem idem consili do quod mihimet ipsi, ut vitemus
|
2.1
|
oculos hominum, si linguas minus facile possimus; qui enim
|
|
victoria se efferunt quasi victos nos intuentur, qui autem
|
|
victos nostros moleste ferunt nos dolent vivere. quaeres for-
|
|
tasse cur, cum haec in urbe sint, non absim quem ad modum
|
5
|
tu. tu enim ipse, qui et me et alios prudentia vincis, omnia,
|
|
credo, vidisti, nihil te omnino fefellit! quis est tam Lynceus
|
|
qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat? ac
|
3.1
|
mihi quidem iam pridem venit in mentem bellum esse
|
|
aliquo exire, ut ea quae agebantur hic quaeque dicebantur
|
|
nec viderem nec audirem. sed calumniabar ipse; putabam
|
|
qui obviam mihi venisset, ut cuique commodum esset,
|
5
|
suspicaturum, aut dicturum etiam si non suspicaretur: 'hic
|
|
aut metuit et ea re fugit aut aliquid cogitat et habet navem
|
|
paratam.' denique levissime qui suspicaretur et qui fortasse
|
|
me optime novisset putaret me idcirco discedere quod
|
|
quosdam homines oculi mei ferre non possent. haec ego
|
10
|
suspicans adhuc Romae maneo; et tamen λεληθότως
|
|
consuetudo diu<tu>rna callum iam obduxit stomacho meo.
|
|
Habes rationem mei consili. tibi igitur hoc censeo,
|
4.1
|
latendum tantisper ibidem dum effervescit haec gratulatio et
|
|
simul dum audiamus quem ad modum negotium confectum
|
|
sit; confectum enim esse existimo. magni autem intererit qui
|
|
fuerit victoris animus, qui exitus rerum; quamquam quo
|
5
|
me coniectura ducat habeo, sed exspecto tamen. te vero nolo,
|
5.1
|
nisi ipse rumor iam raucus erit factus, ad Baias venire. erit
|
|
enim nobis honestius, etiam cum hinc discesserimus, videri
|
|
venisse in illa loca ploratum potius quam natatum. sed haec
|
|
tu melius, modo nobis stet illud, una vivere in studiis nostris,
|
5
|
a quibus antea delectationem modo petebamus, nunc vero
|
|
etiam salutem; non deesse si quis adhibere volet, non modo
|
|
ut architectos verum etiam ut fabros, ad aedificandam rem
|
|
publicam, et potius libenter accurrere; si nemo utetur opera,
|
|
tamen et scribere et legere πολιτείας, et, si minus in curia
|
10
|
atque in foro, at in litteris et libris, ut doctissimi veteres
|
|
fecerunt, navare rem publicam et de moribus ac legibus
|
|
quaerere.
|
|
Mihi haec videntur. tu quid sis acturus et quid tibi
|
|
placeat pergratum erit si ad me scripseris.
|
15
|