c. xiii Kal. Mai. 46
|
|
CICERO VARRONI
|
|
Etsi quid scriberem non habebam, tamen Caninio ad te eunti
|
9.3.1.1
|
non potui nihil dare. quid ergo potissimum scribam? quod
|
|
velle te puto, cito me ad te esse venturum. etsi vide, quaeso,
|
|
satisne rectum sit nos hoc tanto incendio civitatis in istis
|
|
locis esse; dabimus sermonem iis qui nesciunt nobis, quo-
|
5
|
cumque in loco simus, eundem cultum, eundem victum esse.
|
|
<sed> quid refert? tamen in sermonem incidemus. valde id,
|
|
credo, laborandum est, ne, cum omnes in omni genere et
|
|
scelerum et flagitiorum volutentur, nostra nobiscum aut inter
|
|
nos cessatio vituperetur! ego vero neglecta barbarorum
|
2.1
|
inscitia persequar. quamvis enim sint haec misera, quae
|
|
sunt miserrima, tamen artes nostrae nescio quo modo nunc
|
|
uberiores fructus ferre videntur quam olim ferebant, sive
|
|
quia nulla nunc in re alia acquiescimus sive quod gravitas
|
5
|
morbi facit ut medicinae egeamus eaque nunc appareat,
|
|
cuius vim non sentiebamus cum valebamus.
|
|
Sed quid ego nunc haec ad te, cuius domi nascuntur,
|
|
γλαῦκ’ εἰς Ἀθήνας? nihil scilicet nisi ut rescriberes aliquid,
|
|
me exspectares. sic igitur facies.
|
10
|