post. parte Iun. 46
|
|
CICERO VARRONI
|
|
Caninius noster me tuis verbis admonuit ut scriberem ad te si
|
9.6.1.1
|
quid esset quod putarem te scire oportere. est igitur adventus
|
|
[Caesaris scilicet] in exspectatione; neque tu id ignoras. sed
|
|
tamen, cum ille scripsisset, ut opinor, se in Alsiense venturum,
|
|
scripserunt ad eum sui ne id faceret; multos ei molestos fore
|
5
|
ipsumque multis; Ostiae videri commodius eum exire posse.
|
|
id ego non intellegebam quid interesset; sed tamen Hirtius
|
|
mihi dixit et se ad eum et Balbum et Oppium scripsisse ut
|
|
ita faceret, homines, ut cognovi, amantis tui.
|
|
Hoc ego idcirco nosse te volui ut scires hospitium tibi ubi
|
2.1
|
parares, vel potius <ut> utrubique; quid enim ille facturus
|
|
sit incertum est. et simul ostentavi tibi me istis esse familiarem
|
|
et consiliis eorum interesse. quod ego cur nolim nihil video.
|
|
non enim est idem ferre si quid ferendum est et probare si
|
5
|
quid non probandum est. etsi quid non probem <e>quidem
|
|
iam nescio, praeter initia rerum; nam haec in voluntate
|
|
fuerunt. vidi enim (nam tu aberas) nostros amicos cupere
|
|
bellum, hunc autem non tam cupere quam non timere. ergo
|
|
haec consili fuerunt, reliqua necessaria. vincere autem aut
|
10
|
hos aut illos necesse erat.
|
|
Scio te semper mecum in luctu fuisse cum videremus cum
|
3.1
|
illud ingens malum, alterius utrius exercitus et ducum
|
|
interitum, tum vero extremum malorum omnium esse civilis
|
|
belli victoriam, quam quidem ego etiam illorum timebam
|
|
ad quos veneramus; crudeliter enim otiosis minabantur,
|
5
|
eratque iis et tua invisa voluntas et mea oratio. nunc vero,
|
|
si essent nostri potiti, valde intemperantes fuissent; erant enim
|
|
nobis perirati, quasi quicquam de nostra salute decrevissemus
|
|
quod non idem illis censuissemus aut quasi utilius rei publicae
|
|
fuerit eos etiam ad bestiarum auxilium confugere quam vel
|
10
|
emori vel cum spe, si non optima, at aliqua tamen vivere.
|
|
At in perturbata re publica vivimus. quis negat? sed hoc
|
4.1
|
viderint ii qui nulla sibi subsidia ad omnis vitae status
|
|
paraverunt. huc enim ut venirem superior longius quam
|
|
volui fluxit oratio. cum enim te semper magnum hominem
|
|
duxi, tum quod his tempestatibus es prope solus in portu,
|
5
|
fructusque doctrinae percipis eos qui maximi sunt, ut ea
|
|
consideres eaque tractes quorum et usus et delectatio est
|
|
omnibus istorum et actis et voluptatibus anteponenda.
|
|
equidem hos tuos Tusculanensis dies instar esse vitae puto
|
|
libenterque omnibus omnis opes concesserim ut mihi liceat
|
10
|
vi nulla interpellante isto modo vivere. quod nos quoque
|
5.1
|
imitamur, ut possumus, et in nostris studiis libentissime
|
|
conquiescimus. quis enim hoc non dederit nobis, ut, cum
|
|
opera nostra patria sive non possit uti sive nolit, ad eam
|
|
vitam revertamur quam multi docti homines, fortasse non
|
5
|
recte sed tamen multi, etiam rei publicae praeponendam
|
|
putaverunt? quae igitur studia magnorum hominum sen-
|
|
tentia vacationem habent quandam publici muneris, iis
|
|
concedente re publica cur non abutamur?
|
|
Sed plus facio quam Caninius mandavit. ille enim si quid
|
6.1
|
ego scirem rogarat quod tu nescires; ego tibi ea narro quae
|
|
tu melius scis quam ipse qui narro. faciam ergo illud quod
|
|
rogatus sum, ut eorum quae temporis huius sunt, quae-
|
|
cumque audiero, ne quid ignores.
|
5
|