in. 45 Romae
M. CICERO S. D. P. DOLABELLAE
Non sum ausus Salvio nostro nihil ad te litterarum dare; nec 9.10.1.1
mehercule habebam quid scriberem nisi te a me mirabiliter
amari, de quo etiam nihil scribente me te non dubitare
certo scio. omnino mihi magis litterae sunt exspectandae a te
quam a me tibi; nihil enim Romae geritur quod te putem 5
scire curare, nisi forte scire vis me inter Niciam nostrum
et Vidium iudicem esse. profert alter, opinor, duobus ver-
siculis expensum Niciae, alter Aristarchus hos ὀβελίζει;
ego tamquam criticus antiquus iudicaturus sum utrum sint
τοῦ ποιητοῦ an παρεμβεβλημένοι. 10
  Puto <te> nunc dicere 'oblitusne es igitur fungorum illorum 2.1
quos apud Niciam et ingentium †cularum cum sophia
septimae†?' quid ergo? tu adeo mihi excussam severitatem
veterem putas ut ne in foro quidem reliquiae pristinae frontis
appareant? sed tamen suavissimum συμβιωτὴν nostrum 5
praestabo integellum, nec committam ut, si ego eum con-
demnaro, tu restituas, ne <non> habeat Bursa Plancus apud
quem litteras discat.
  Sed quid ago? cum mihi sit incertum tranquillone sis 3.1
animo an ut in bello in aliqua maiuscula cura negotiove
versere, labor longius. cum igitur mihi erit exploratum te
libenter esse risurum, scribam ad te pluribus. te tamen hoc
scire volo, vehementer populum sollicitum fuisse de P. 5
Sullae morte ante quam certum scierit. nunc quaerere
desierunt quo modo perierit; satis putant se scire quod sciunt.
ego ceteroqui animo aequo fero. unum vereor, ne hasta
Caesaris refrixerit.