in. 45 Romae
|
|
M. CICERO S. D. P. DOLABELLAE
|
|
Non sum ausus Salvio nostro nihil ad te litterarum dare; nec
|
9.10.1.1
|
mehercule habebam quid scriberem nisi te a me mirabiliter
|
|
amari, de quo etiam nihil scribente me te non dubitare
|
|
certo scio. omnino mihi magis litterae sunt exspectandae a te
|
|
quam a me tibi; nihil enim Romae geritur quod te putem
|
5
|
scire curare, nisi forte scire vis me inter Niciam nostrum
|
|
et Vidium iudicem esse. profert alter, opinor, duobus ver-
|
|
siculis expensum Niciae, alter Aristarchus hos ὀβελίζει;
|
|
ego tamquam criticus antiquus iudicaturus sum utrum sint
|
|
τοῦ ποιητοῦ an παρεμβεβλημένοι.
|
10
|
Puto <te> nunc dicere 'oblitusne es igitur fungorum illorum
|
2.1
|
quos apud Niciam et ingentium †cularum cum sophia
|
|
septimae†?' quid ergo? tu adeo mihi excussam severitatem
|
|
veterem putas ut ne in foro quidem reliquiae pristinae frontis
|
|
appareant? sed tamen suavissimum συμβιωτὴν nostrum
|
5
|
praestabo integellum, nec committam ut, si ego eum con-
|
|
demnaro, tu restituas, ne <non> habeat Bursa Plancus apud
|
|
quem litteras discat.
|
|
Sed quid ago? cum mihi sit incertum tranquillone sis
|
3.1
|
animo an ut in bello in aliqua maiuscula cura negotiove
|
|
versere, labor longius. cum igitur mihi erit exploratum te
|
|
libenter esse risurum, scribam ad te pluribus. te tamen hoc
|
|
scire volo, vehementer populum sollicitum fuisse de P.
|
5
|
Sullae morte ante quam certum scierit. nunc quaerere
|
|
desierunt quo modo perierit; satis putant se scire quod sciunt.
|
|
ego ceteroqui animo aequo fero. unum vereor, ne hasta
|
|
Caesaris refrixerit.
|
|