v Non. Mai. 44 in Pompeiano
CICERO DOLABELLAE COS. SUO SAL.
Etsi contentus eram, mi Dolabella, tua gloria satisque ex ea 9.14.1.1
magnam laetitiam voluptatemque capiebam, tamen non
possum non confiteri cumulari me maximo gaudio quod
vulgo hominum opinio socium me adscribat tuis laudibus.
neminem conveni (convenio autem cottidie plurimos; sunt 5
enim permulti optimi viri qui valetudinis causa in haec loca
veniant, praeterea ex municipiis frequentes necessarii mei)
quin omnes, cum te summis laudibus ad caelum extulerunt,
mihi continuo maximas gratias agant. negant enim se
dubitare quin tu meis praeceptis et consiliis obtemperans 10
praestantissimum te civem et singularem consulem praebeas.
  Quibus ego, quamquam verissime possum respondere te 2.1
quae facias tuo iudicio et tua sponte facere nec cuiusquam
egere consilio, tamen neque plane adsentior, ne imminuam
tuam laudem si omnis a meis consiliis profecta videatur,
neque valde nego; sum enim avidior etiam quam satis est 5
gloriae. et tamen non alienum est dignitate tua, quod ipsi
Agamemnoni, regum regi, fuit honestum, habere aliquem in
consiliis capiendis Nestorem, mihi vero gloriosum te iuvenem
consulem florere laudibus quasi alumnum disciplinae meae.
  L. quidem Caesar, cum ad eum aegrotum Neapolim 3.1
venissem, quamquam erat oppressus totius corporis doloribus,
tamen, ante quam me plane salutavit, 'o mi Cicero' inquit,
'gratulor tibi cum tantum vales apud Dolabellam quantum
si ego apud sororis filium valerem, iam salvi esse possemus. 5
Dolabellae vero tuo et gratulor et gratias ago, quem quidem
post te consulem solum possumus vere consulem dicere.'
deinde multa de facto ac de re gesta tua; nihil magnificentius,
nihil praeclarius actum umquam, nihil rei publicae salu-
tarius. atque haec una vox omnium est. 10
  A te autem peto ut me hanc quasi falsam hereditatem 4.1
alienae gloriae sinas cernere meque aliqua ex parte in
societatem tuarum laudum venire patiare. quamquam, mi
Dolabella (haec enim iocatus sum), libentius omnis meas, si
modo sunt aliquae meae, laudes ad te transfuderim quam 5
aliquam partem exhauserim ex tuis. nam cum te semper
tantum dilexerim quantum tu intellegere potuisti, tum his
tuis factis sic incensus sum ut nihil umquam in amore fuerit
ardentius. nihil est enim, mihi crede, virtute formosius, nihil
pulchrius, nihil amabilius. semper amavi, ut scis, M. Brutum 5.1
propter eius summum ingenium, suavissimos mores, singu-
larem probitatem atque constantiam; tamen Idibus Martiis
tantum accessit ad amorem ut mirarer locum fuisse augendi
in eo quod mihi iam pridem cumulatum etiam videbatur. 5
quis erat qui putaret ad eum amorem quem erga te habebam
posse aliquid accedere? tantum accessit ut mihi nunc
denique amare videar, antea dilexisse.
  Qua re quid est quod ego te horter ut dignitati et gloriae 6.1
servias? proponam tibi claros viros, quod facere solent qui
hortantur? neminem habeo clariorem quam te ipsum. te
imitere oportet, tecum ipse certes. ne licet quidem tibi iam
tantis rebus gestis non tui similem esse. quod cum ita sit, 7.1
hortatio non est necessaria, gratulatione magis utendum est.
contigit enim tibi, quod haud scio an nemini, ut summa se-
veritas animadversionis non modo non invidiosa sed etiam
popularis esset et cum bonis omnibus tum infimo cuique 5
gratissima. hoc si tibi fortuna quadam contigisset, gratularer
felicitati tuae; sed contigit magnitudine cum animi tum
etiam ingeni atque consili. legi enim contionem tuam. nihil
illa sapientius; ita pedetemptim et gradatim tum accessus
a te ad causam facti, tum recessus, ut res ipsa maturitatem 10
tibi animadvertendi omnium concessu daret.
  Liberasti igitur et urbem periculo et civitatem metu neque 8.1
solum ad tempus maximam utilitatem attulisti sed etiam ad
exemplum. quo facto intellegere debes in te positam esse rem
publicam tibique non modo tuendos sed etiam ornandos
esse illos viros a quibus initium libertatis profectum est. sed 5
his de rebus coram plura, propediem ut spero. tu, quoniam
rem publicam nosque conservas, fac ut diligentissime te
ipsum, mi Dolabella, custodias.