v Non. Mai. 44 in Pompeiano
|
|
CICERO DOLABELLAE COS. SUO SAL.
|
|
Etsi contentus eram, mi Dolabella, tua gloria satisque ex ea
|
9.14.1.1
|
magnam laetitiam voluptatemque capiebam, tamen non
|
|
possum non confiteri cumulari me maximo gaudio quod
|
|
vulgo hominum opinio socium me adscribat tuis laudibus.
|
|
neminem conveni (convenio autem cottidie plurimos; sunt
|
5
|
enim permulti optimi viri qui valetudinis causa in haec loca
|
|
veniant, praeterea ex municipiis frequentes necessarii mei)
|
|
quin omnes, cum te summis laudibus ad caelum extulerunt,
|
|
mihi continuo maximas gratias agant. negant enim se
|
|
dubitare quin tu meis praeceptis et consiliis obtemperans
|
10
|
praestantissimum te civem et singularem consulem praebeas.
|
|
Quibus ego, quamquam verissime possum respondere te
|
2.1
|
quae facias tuo iudicio et tua sponte facere nec cuiusquam
|
|
egere consilio, tamen neque plane adsentior, ne imminuam
|
|
tuam laudem si omnis a meis consiliis profecta videatur,
|
|
neque valde nego; sum enim avidior etiam quam satis est
|
5
|
gloriae. et tamen non alienum est dignitate tua, quod ipsi
|
|
Agamemnoni, regum regi, fuit honestum, habere aliquem in
|
|
consiliis capiendis Nestorem, mihi vero gloriosum te iuvenem
|
|
consulem florere laudibus quasi alumnum disciplinae meae.
|
|
L. quidem Caesar, cum ad eum aegrotum Neapolim
|
3.1
|
venissem, quamquam erat oppressus totius corporis doloribus,
|
|
tamen, ante quam me plane salutavit, 'o mi Cicero' inquit,
|
|
'gratulor tibi cum tantum vales apud Dolabellam quantum
|
|
si ego apud sororis filium valerem, iam salvi esse possemus.
|
5
|
Dolabellae vero tuo et gratulor et gratias ago, quem quidem
|
|
post te consulem solum possumus vere consulem dicere.'
|
|
deinde multa de facto ac de re gesta tua; nihil magnificentius,
|
|
nihil praeclarius actum umquam, nihil rei publicae salu-
|
|
tarius. atque haec una vox omnium est.
|
10
|
A te autem peto ut me hanc quasi falsam hereditatem
|
4.1
|
alienae gloriae sinas cernere meque aliqua ex parte in
|
|
societatem tuarum laudum venire patiare. quamquam, mi
|
|
Dolabella (haec enim iocatus sum), libentius omnis meas, si
|
|
modo sunt aliquae meae, laudes ad te transfuderim quam
|
5
|
aliquam partem exhauserim ex tuis. nam cum te semper
|
|
tantum dilexerim quantum tu intellegere potuisti, tum his
|
|
tuis factis sic incensus sum ut nihil umquam in amore fuerit
|
|
ardentius. nihil est enim, mihi crede, virtute formosius, nihil
|
|
pulchrius, nihil amabilius. semper amavi, ut scis, M. Brutum
|
5.1
|
propter eius summum ingenium, suavissimos mores, singu-
|
|
larem probitatem atque constantiam; tamen Idibus Martiis
|
|
tantum accessit ad amorem ut mirarer locum fuisse augendi
|
|
in eo quod mihi iam pridem cumulatum etiam videbatur.
|
5
|
quis erat qui putaret ad eum amorem quem erga te habebam
|
|
posse aliquid accedere? tantum accessit ut mihi nunc
|
|
denique amare videar, antea dilexisse.
|
|
Qua re quid est quod ego te horter ut dignitati et gloriae
|
6.1
|
servias? proponam tibi claros viros, quod facere solent qui
|
|
hortantur? neminem habeo clariorem quam te ipsum. te
|
|
imitere oportet, tecum ipse certes. ne licet quidem tibi iam
|
|
tantis rebus gestis non tui similem esse. quod cum ita sit,
|
7.1
|
hortatio non est necessaria, gratulatione magis utendum est.
|
|
contigit enim tibi, quod haud scio an nemini, ut summa se-
|
|
veritas animadversionis non modo non invidiosa sed etiam
|
|
popularis esset et cum bonis omnibus tum infimo cuique
|
5
|
gratissima. hoc si tibi fortuna quadam contigisset, gratularer
|
|
felicitati tuae; sed contigit magnitudine cum animi tum
|
|
etiam ingeni atque consili. legi enim contionem tuam. nihil
|
|
illa sapientius; ita pedetemptim et gradatim tum accessus
|
|
a te ad causam facti, tum recessus, ut res ipsa maturitatem
|
10
|
tibi animadvertendi omnium concessu daret.
|
|
Liberasti igitur et urbem periculo et civitatem metu neque
|
8.1
|
solum ad tempus maximam utilitatem attulisti sed etiam ad
|
|
exemplum. quo facto intellegere debes in te positam esse rem
|
|
publicam tibique non modo tuendos sed etiam ornandos
|
|
esse illos viros a quibus initium libertatis profectum est. sed
|
5
|
his de rebus coram plura, propediem ut spero. tu, quoniam
|
|
rem publicam nosque conservas, fac ut diligentissime te
|
|
ipsum, mi Dolabella, custodias.
|
|