in. Sext. 46
|
|
CICERO PAETO
|
|
Dupliciter delectatus sum tuis litteris, et quod ipse risi et
|
9.20.1.1
|
quod te intellexi iam posse ridere. me autem a te ut scurram
|
|
velitem malis oneratum esse non moleste tuli; illud doleo, in
|
|
ista loca venire me, ut constitueram, non potuisse. habuisses
|
|
enim non hospitem sed contubernalem. at quem virum! non
|
5
|
eum quem tu es solitus promulside conficere. integram famem
|
|
ad ovum adfero; itaque usque ad assum vitulinum opera
|
|
perducitur. illa mea quae solebas antea laudare ('o hominem
|
|
facilem! o hospitem non gravem!') abierunt. nam omnem
|
|
nostram de re publica curam, cogitationem de dicenda in
|
10
|
senatu sententia, commentationem causarum abiecimus, in
|
|
Epicuri nos, adversari nostri, castra coiecimus, nec tamen ad
|
|
hanc insolentiam sed ad illam tuam lautitiam, veterem dico,
|
|
cum in sumptum habebas; etsi numquam plura praedia
|
|
habuisti.
|
15
|
Proinde te para. cum homine et edaci tibi res est et qui iam
|
2.1
|
aliquid intellegat; ὀψιμαθεῖς autem homines scis quam
|
|
insolentes sint. dediscendae tibi sunt sportellae et artolagyni
|
|
tui. nos iam †ex† artis tantum habemus ut Verrium tuum et
|
|
Camillum (qua munditia homines, qua elegantia!) vocare
|
5
|
saepius audeamus. sed vide audaciam! etiam Hirtio cenam
|
|
dedi, sine pavone tamen. in ea cena cocus meus praeter ius
|
|
fervens nihil <non> potuit imitari.
|
|
Haec igitur est nunc vita nostra: mane salutamus domi et
|
3.1
|
bonos viros multos, sed tristis, et hos laetos victores, qui me
|
|
quidem perofficiose et peramanter observant. ubi salutatio
|
|
defluxit, litteris me involvo; aut scribo aut lego. veniunt
|
|
etiam qui me audiunt quasi doctum hominem quia paulo
|
5
|
sum quam ipsi doctior. inde corpori omne tempus datur.
|
|
patriam eluxi iam et gravius et diutius quam ulla mater
|
|
unicum filium.
|
|
Sed cura, si me amas, ut valeas, ne ego te iacente bona tua
|
|
comedim; statui enim tibi ne aegroto quidem parcere.
|
10
|