in. Sext. 46
CICERO PAETO
Dupliciter delectatus sum tuis litteris, et quod ipse risi et 9.20.1.1
quod te intellexi iam posse ridere. me autem a te ut scurram
velitem malis oneratum esse non moleste tuli; illud doleo, in
ista loca venire me, ut constitueram, non potuisse. habuisses
enim non hospitem sed contubernalem. at quem virum! non 5
eum quem tu es solitus promulside conficere. integram famem
ad ovum adfero; itaque usque ad assum vitulinum opera
perducitur. illa mea quae solebas antea laudare ('o hominem
facilem! o hospitem non gravem!') abierunt. nam omnem
nostram de re publica curam, cogitationem de dicenda in 10
senatu sententia, commentationem causarum abiecimus, in
Epicuri nos, adversari nostri, castra coiecimus, nec tamen ad
hanc insolentiam sed ad illam tuam lautitiam, veterem dico,
cum in sumptum habebas; etsi numquam plura praedia
habuisti. 15
  Proinde te para. cum homine et edaci tibi res est et qui iam 2.1
aliquid intellegat; ὀψιμαθεῖς autem homines scis quam
insolentes sint. dediscendae tibi sunt sportellae et artolagyni
tui. nos iam †ex† artis tantum habemus ut Verrium tuum et
Camillum (qua munditia homines, qua elegantia!) vocare 5
saepius audeamus. sed vide audaciam! etiam Hirtio cenam
dedi, sine pavone tamen. in ea cena cocus meus praeter ius
fervens nihil <non> potuit imitari.
  Haec igitur est nunc vita nostra: mane salutamus domi et 3.1
bonos viros multos, sed tristis, et hos laetos victores, qui me
quidem perofficiose et peramanter observant. ubi salutatio
defluxit, litteris me involvo; aut scribo aut lego. veniunt
etiam qui me audiunt quasi doctum hominem quia paulo 5
sum quam ipsi doctior. inde corpori omne tempus datur.
patriam eluxi iam et gravius et diutius quam ulla mater
unicum filium.
  Sed cura, si me amas, ut valeas, ne ego te iacente bona tua
comedim; statui enim tibi ne aegroto quidem parcere. 10