med. Ian. 43 Romae
|
|
CICERO PLANCO S.
|
|
Binas a te accepi litteras eodem exemplo, quod ipsum argu-
|
10.5.1.1
|
mento mihi fuit diligentiae tuae. intellexi enim te laborare ut
|
|
ad me mihi exspectatissimae litterae perferrentur. ex quibus
|
|
cepi fructum duplicem mihique in comparatione difficilem
|
|
ad iudicandum, amoremne erga me tuum an animum in
|
5
|
re<m> publicam pluris aestimandum putarem. est omnino
|
|
patriae caritas meo quidem iudicio maxima, sed amor
|
|
voluntatisque coniunctio plus certe habet suavitatis. itaque
|
|
commemoratio tua paternae necessitudinis benevolentiaeque
|
|
eius quam erga me a pueritia contulisses ceterarumque
|
10
|
rerum quae ad eam sententiam pertinebant incredibilem
|
|
mihi laetitiam attulerunt. rursus declaratio animi tui quem
|
2.1
|
haberes de re publica quemque habiturus esses mihi erat
|
|
iucundissima, eoque maior erat haec laetitia quod ad illa
|
|
superiora accedebat.
|
|
Itaque te non hortor solum, mi Plance, sed plane etiam
|
5
|
oro, quod feci iis litteris quibus tu humanissime respondisti,
|
|
ut tota mente omnique animi impetu in rem publicam
|
|
incumbas. nihil est quod tibi maiori fructui gloriaeque esse
|
|
possit, nec quicquam ex omnibus rebus humanis est prae-
|
|
clarius aut praestantius quam de re publica bene mereri.
|
10
|
adhuc enim (patitur tua summa humanitas et sapientia me
|
3.1
|
quid sentiam libere dicere) fortuna suffragante videris res
|
|
maximas consecutus; quod quamquam sine virtute fieri non
|
|
potuisset, tamen ex maxima parte ea quae es adeptus for-
|
|
tunae temporibusque tribuuntur. his temporibus difficillimis
|
5
|
rei publicae quicquid subveneris, id erit totum et proprium
|
|
tuum. incredibile est omnium civium latronibus exceptis
|
|
odium in Antonium, magna spes in te et in tuo exercitu,
|
|
magna exspectatio; cuius, per deos, gratiae gloriaeque cave
|
|
tempus amittas. sic moneo ut filium, sic faveo ut mihi, sic
|
10
|
hortor ut et pro patria et amicissimum.
|
|