paulo post x Kal. Febr. 50 Laodiceae
|
|
CICERO APPIO PULCHRO S.
|
|
Vix tandem legi litteras dignas Ap. Claudio, plenas humani-
|
3.9.1.1
|
tatis, offici, diligentiae. aspectus videlicet urbis tibi tuam
|
|
pristinam urbanitatem reddidit. nam quas ex itinere ante
|
|
quam ex Asia egressus es ad me litteras misisti, unas de legatis
|
|
a me prohibitis proficisci, alteras de Appi<an>orum aedifi-
|
5
|
catione impedita, legi perinvitus. itaque conscientia meae
|
|
constantis erga te voluntatis rescripsi tibi subiratus. iis vero
|
|
litteris lectis quas Philotimo, liberto meo, dedisti cognovi
|
|
intellexique in provincia multos fuisse qui nos quo animo
|
|
inter nos sumus esse nollent, ad urbem vero ut accesseris, vel
|
10
|
potius ut primum tuos videris, cognosse te ex iis qua in te
|
|
absentem fide, qua in omnibus officiis tuendis erga te obser-
|
|
vantia et constantia fuissem. itaque quanti illud me aestimare
|
|
putas quod est in tuis litteris scriptum, si quid inciderit quod
|
|
ad meam dignitatem pertineat, etsi vix fieri possit, tamen te
|
15
|
parem mihi gratiam relaturum? tu vero facile facies; nihil
|
|
est enim quod studio et benevolentia, vel amore potius,
|
|
effici non possit.
|
|
Ego, etsi et ipse ita iudicabam et fiebam crebro a meis per
|
2.1
|
litteras certior, tamen maximam laetitiam cepi ex tuis litteris
|
|
de spe minime dubia et plane explorata triumphi tui, neque
|
|
vero ob eam causam, quo ipse facilius consequerer (nam id
|
|
quidem Ἐπικούρειον est), sed mehercule quod tua dignitas
|
5
|
atque amplitudo mihi est ipsa cara per se. qua re, quoniam
|
|
pluris tu habes quam ceteri quos scias in hanc provinciam
|
|
proficisci, quod te adeunt fere omnes, si quid velis, gratissi-
|
|
mum mihi feceris si ad me, simul atque adeptus eris quod et tu
|
|
confidis et ego opto, litteras miseris. longi subselli, ut noster
|
10
|
Pompeius appellat, iudicatio et mora si quem tibi item unum
|
|
alterumve diem abstulerit (quid enim potest amplius?), tua
|
|
tamen dignitas suum locum obtinebit. sed si me diligis, si a me
|
|
diligi vis, ad me litteras, ut quam primum laetitia adficiar,
|
|
mittito.
|
15
|
Et velim, reliquum quod est promissi ac muneris tui, mihi
|
3.1
|
persolvas. cum ipsam cognitionem iuris auguri consequi
|
|
cupio tum mehercule tuis incredibiliter studiis erga me
|
|
muneribusque delector. quod autem a me tale quiddam
|
|
desideras, sane mihi considerandum est quonam te remunerer
|
5
|
potissimum genere. nam profecto non est meum, qui in
|
|
scribendo, ut soles admirari, tantum industriae ponam,
|
|
committere ut neglegens <non> scribendo fuisse videar,
|
|
praesertim cum id non modo neglegentis sed etiam ingrati
|
|
animi crimen futurum sit.
|
10
|
Verum haec videbimus. illud quod polliceris velim pro tua
|
4.1
|
fide diligentiaque et pro nostra non instituta sed iam invete-
|
|
rata amicitia cures <et> enitare, ut supplicatio nobis quam
|
|
honorificentissime quam primumque decernatur. omnino
|
|
serius misi litteras quam vellem (in quo cum difficultas
|
5
|
navigandi fuit odiosa tum <in> ipsum discessum senatus
|
|
incidisse credo meas litteras), sed id feci adductus auctoritate
|
|
et consilio tuo, idque a me recte factum puto quod non statim
|
|
ut appellatus imperator sim sed aliis rebus additis aestivisque
|
|
confectis litteras miserim. haec igitur tibi erunt curae, quem
|
10
|
ad modum ostendis, meque totum et mea et meos com-
|
|
mendatos habebis.
|
|