parte pr. Sept. vel antea 46(?) Romae(?)
|
|
M. CICERO S. D. SER. SULPICIO
|
|
Vehementer te esse sollicitum et in communibus miseriis
|
4.3.1.1
|
praecipuo quodam dolore angi multi ad nos cottidie deferunt.
|
|
quod quamquam minime miror et meum quodam modo
|
|
agnosco, doleo tamen te sapientia praeditum prope singulari
|
|
non tuis bonis delectari potius quam alienis malis laborare.
|
5
|
me quidem, etsi nemini concedo qui maiorem ex pernicie et
|
|
peste rei publicae molestiam traxerit, tamen multa iam
|
|
consolantur maximeque conscientia consiliorum meorum.
|
|
multo enim ante tamquam ex aliqua specula prospexi
|
|
tempestatem futuram, neque id solum mea sponte sed multo
|
10
|
etiam magis monente et denuntiante te. etsi enim afui
|
|
magnam partem consulatus tui, tamen et absens cogno-
|
|
scebam quae esset tua in hoc pestifero bello cavendo et
|
|
praedicendo sententia et ipse adfui primis temporibus tui
|
|
consulatus, cum accuratissime monuisti senatum collectis
|
15
|
omnibus bellis civilibus ut et illa timerent quae meminissent
|
|
et scirent, cum superiores nullo tali exemplo antea in re
|
|
publica cognito tam crudeles fuissent, quicumque postea rem
|
|
publicam oppressisset armis multo intolerabiliorem futurum.
|
|
nam quod exemplo fit id etiam iure fieri putant, sed aliquid
|
20
|
atque adeo multa addunt et adferunt de suo. qua re memi-
|
2.1
|
nisse debes eos qui auctoritatem et consilium tuum non sint
|
|
secuti sua stultitia occidisse, cum tua prudentia salvi esse
|
|
potuissent.
|
|
Dices 'quid me ista res consolatur in tantis tenebris et
|
5
|
quasi parietinis rei publicae?' est omnino vix consolabilis
|
|
dolor. tanta est omnium rerum amissio et desperatio recipe-
|
|
randi. sed tamen et Caesar ipse ita de te iudicat et omnes cives
|
|
sic existimant, quasi lumen aliquod exstinctis ceteris elucere
|
|
sanctitatem et prudentiam et dignitatem tuam. haec tibi ad
|
10
|
levandas molestias magna esse debent. quod autem a tuis
|
|
abes, id eo levius ferendum est quod eodem tempore a multis
|
|
et magnis molestiis abes. quas ad te omnis perscriberem nisi
|
|
vererer ne ea cognosceres absens quae quia non vides mihi
|
|
videris melior<e> esse condicione quam nos qui videmus.
|
15
|
Hactenus existimo nostram consolationem recte adhibitam
|
3.1
|
esse quoad certior ab homine amicissimo fieres iis de rebus
|
|
quibus levari possent molestiae tuae. reliqua sunt in te ipso
|
|
neque mihi ignota nec minima solacia, aut, <ut> quidem ego
|
|
sentio, multo maxima. quae ego experiens cottidie sic probo
|
5
|
ut ea mihi salutem adferre videantur. te autem ab initio
|
|
aetatis memoria teneo summe omnium doctrinarum studio-
|
|
sum fuisse omniaque quae a sapientissimis ad bene vivendum
|
|
tradita essent summo studio curaque didicisse. quae quidem
|
|
vel optimis rebus et usui et delectationi esse possent; his vero
|
10
|
temporibus habemus aliud nihil in quo acquiescamus. nihil
|
|
faciam insolenter neque te tali vel scientia vel natura praedi-
|
|
tum hortabor ut ad eas te referas artis quibus a primis
|
|
temporibus aetatis studium tuum dedisti. tantum dicam,
|
4.1
|
quod te spero approbaturum, me, postea quam illi arti cui
|
|
studueram nihil esse loci neque in curia neque in foro
|
|
viderem, omnem meam curam atque operam ad philoso-
|
|
phiam contulisse. tuae scientiae excellenti ac singulari non
|
5
|
multo plus quam nostrae relictum est loci. qua re non equidem
|
|
te moneo, sed mihi ita persuasi, te quoque in isdem versari
|
|
rebus, quae etiam si minus prodessent, animum tamen
|
|
a sollicitudine abducerent.
|
|
Servius quidem tuus in omnibus ingenuis artibus in
|
10
|
primisque in hac in qua ego me scripsi acquiescere ita
|
|
versatur ut excellat. a me vero sic diligitur ut tibi uni
|
|
concedam, praeterea nemini, mihique ab eo gratia refertur.
|
|
in quo ille existimat, quod facile appareat, cum me colat et
|
|
observet, tibi quoque in eo se facere gratissimum.
|
15
|