| <M. CICERO S. D. CN. PLANCIO> | |
| Accepi perbrevis tuas litteras, quibus id quod scire cupiebam | 4.15.1.1 |
| cognoscere non potui, cognovi autem id quod mihi dubium | |
| non fuit; nam quam fortiter ferres communis miserias non | |
| intellexi, quam me amares facile perspexi. sed hoc scieram; | |
| illud si scissem, ad id meas litteras accommodavissem. | 5 |
| Sed tamen, etsi antea scripsi quae existimavi scribi | 2.1 |
| oportere, tamen hoc <te> tempore breviter commonendum | |
| putavi ne quo periculo te proprio existimares esse. in magno | |
| omnes, sed tamen in communi sumus. qua re non debes aut | |
| propriam fortunam et praecipuam postulare aut communem | 5 |
| recusare. quapropter eo animo simus inter nos quo semper | |
| fuimus; quod de te sperare, de me praestare possum. |