ante iv Id. Iun. 43
CICERO BRUTO SALUTEM
Nullas adhuc a te litteras habebamus, ne famam quidem 18.1.1
quae declararet te cognita senatus auctoritate in Italiam
adducere exercitum; quod ut faceres idque maturares magno
opere desiderabat res publica. ingravescit enim in dies
intestinum malum nec externis hostibus magis quam 5
domesticis laboramus, qui erant omnino ab initio belli sed
facilius frangebantur. erectior senatus erat non sententiis
solum nostris sed etiam cohortationibus excitatus. erat in
senatu satis vehemens et acer Pansa cum in ceteros huius
generis tum maxime in socerum; cui consuli non animus ab 10
initio, non fides ad extremum defuit. bellum ad Mutinam 2.1
gerebatur nihil ut in Caesare reprehenderes, non nulla in
Hirtio. huius belli fortuna 'ut in secundis fluxa, ut in adversis
bona'. erat victrix res publica caesis Antoni copiis, ipso
expulso. <a> Bruto deinde ita multa peccata ut quodam 5
modo victoria excideret e manibus; perterritos, inermis,
saucios non sunt nostri duces persecuti, datumque Lepido
tempus est in quo levitatem eius saepe perspectam maioribus
in malis experiremur.
  Sunt exercitus boni sed rudes Bruti et Planci, sunt fidelis- 10
sima et maxima auxilia Gallorum. sed Caesarem meis consi- 3.1
liis adhuc gubernatum, praeclara ipsum indole admirabilique
constantia, improbissimis litteris quidam fallacibusque
interpretibus ac nuntiis impulerunt in spem certissimam
consulatus. quod simul atque sensi, neque ego illum 5
absentem litteris monere destiti nec accusare praesentis eius
necessarios qui eius cupiditati suffragari videbantur nec in
senatu sceleratissimorum consiliorum fontis aperire dubitavi.
nec vero ulla in re memini aut senatum meliorem aut
magistratus. numquam enim in honore extraordinario 10
potentis hominis vel potentissimi potius, quando quidem
potentia iam in vi posita est et armis, accidit ut nemo
tribunus pl., nemo alio <in> magistratu, nemo privatus
auctor exsisteret. sed in hac constantia atque virtute erat
tamen sollicita civitas. illudimur enim, Brute, tum militum 15
deliciis, tum imperatorum insolentia. tantum quisque se
in re publica posse postulat quantum habet virium. non
ratio, non modus, non lex, non mos, non officium valet, non
iudicium, non existimatio civium, non posteritatis vere-
cundia. 20
  Haec ego multo ante prospiciens fugiebam ex Italia tum 4.1
cum me vestrorum edictorum fama revocavit. incitavisti
vero tu me, Brute, Veliae. quamquam enim dolebam in eam
me urbem ire quam tu fugeres qui eam liberavisses, quod
mihi quoque quondam acciderat periculo simili, casu 5
tristiore, perrexi tamen Romamque perveni nulloque
praesidio quatefeci Antonium contraque eius arma nefanda
praesidia quae oblata sunt Caesaris consilio et auctoritate
firmavi. qui si steterit <f>ide mihique paruerit, satis videmur
habituri praesidi; sin autem impiorum consilia plus valuerint 10
quam nostra aut imbecillitas aetatis non potuerit gravitatem
rerum sustinere, spes omnis est in te.
  Quam ob rem advola, obsecro, atque eam rem publicam,
quam virtute atque animi magnitudine magis quam eventis
rerum liberavisti, exitu libera. omnis omnium concursus 15
ad te futurus est. hortare idem per litteras Cassium. spes 5.1
libertatis nusquam nisi in vestrorum castrorum principiis est.
firmos omnino et duces habemus ab occidente et exercitus.
hoc adulescentis praesidium equidem adhuc firmum esse
confido, sed ita multi labefactant ut ne moveatur interdum 5
extimescam.
  Habes totum rei publicae statum, qui quidem tum erat
cum has litteras dabam. velim deinceps meliora sint; sin
aliter fuerit (quod di omen avertant!), rei publicae vicem
dolebo, quae immortalis esse debe<b>at; mihi quidem 10
quantulum reliqui est!