PRONUNTIATIONEM multi maxime utilem oratori
|
3.19.1
|
dixerunt esse et ad persuadendum plurimum valere.
|
|
Nos quidem unum de quinque rebus plurimum posse
|
|
non facile dixerimus, nec egregie magnam esse utili-
|
|
tatem in pronuntiatione audacter confirmaverimus.
|
5
|
Nam commodae inventiones et concinnae verborum
|
|
elocutiones et partium causae artificiosae disposi-
|
|
tiones et horum omnium diligens memoria sine pro-
|
|
nuntiatione non plus, quam sine his rebus pronuntiatio
|
|
sola valere poterit. Quare, et quia nemo de ea re
|
10
|
diligenter scripsit—nam omnes vix posse putarunt
|
|
de voce et vultu et gestu dilucide scribi, cum eae res
|
|
ad sensus nostros pertinerent—et quia magnopere
|
|
ea pars a nobis ad dicendum conparanda est, non
|
|
neglegenter videtur tota res consideranda.
|
15
|
Dividitur igitur pronuntiatio in vocis figuram et
|
|
in corporis motum. Figura vocis est ea, quae suum
|
|
quendam possidet habitum ratione et industria con-
|
|
paratum. Ea dividitur in tres partes: magnitudi-
|
20.1
|
nem, firmitudinem, mollitudinem.
|
|
Magnitudinem vocis maxime conparat natura, non-
|
|
nihil auget, sed maxime amplificat a<d>curatio.
|
|
Firmitudinem vocis maxime conparat <cura>, non-
|
5
|
nihil adauget et maxime conservat exercitatio imi-
|
|
tationis.
|
|
Mollitudinem vocis, hoc est, ut eam torquere in di-
|
|
cendo nostro commodo possimus, maxime faciet exer-
|
|
citatio declamationis.
|
10
|
Quapropter de magnitudine vocis et firmitudinis
|
|
parte, quoniam altera natura paritur, altera cura con-
|
|
paratur, nihil nos adtinet commonere, nisi ut ab <i>is,
|
|
qui non inscii sunt eius artificii, ratio curandae
|
|
vocis petatur. De ea parte firmitudinis, quae conser-
|
15
|
vatur ratione declamationis, et de mollitudine vocis,
|
|
quae maxime necessaria est oratori, quoniam ea quo-
|
|
que moderatione declamationis conparatur, dicendum
|
|
videtur.
|
|