VI
|
|
Dic mihi de nostra quae sensti vera puella:
|
3.6.1
|
sic tibi sint dominae, Lygdame, dempta iuga.
|
|
omnis enim debet sine vano nuntius esse,
|
5
|
maioremque metu servus habere fidem.
|
|
nunc mihi, si qua tenes, ab origine dicere prima
|
|
incipe: suspensis auribus ista bibam.
|
|
num me laetitia tumefactum fallis inani,
|
3
|
haec referens, quae me credere velle putas?
|
|
sicin eram incomptis vidisti flere capillis?
|
9
|
illius ex oculis multa cadebat aqua?
|
10
|
nec speculum in strato vidisti, Lygdame, lecto,
|
|
scriniaque ad lecti clausa iacere pedes,
|
14
|
ac maestam teneris vestem pendere lacertis?
|
13
|
ornabat niveas nullane gemma manus?
|
12
|
tristis erat domus, et tristes sua pensa ministrae
|
15
|
carpebant, medio nebat et ipsa loco,
|
|
umidaque impressa siccabat lumina lana,
|
|
rettulit et querulo iurgia nostra sono?
|
|
'haec te teste mihi promissast, Lygdame, merces?
|
|
est poena et servo rumpere teste fidem.
|
20
|
ille potest nullo miseram me linquere facto,
|
|
et qualem nolo dicere habere domi?
|
|
gaudet me vacuo solam tabescere lecto?
|
|
si placet, insultet, Lygdame, morte mea.
|
|
non me moribus illa, sed herbis improba vicit
|
25
|
staminea rhombi ducitur ille rota.
|
|
illum turgentis sanie portenta rubetae
|
|
et lecta exsuctis anguibus ossa trahunt,
|
|
et strigis inventae per busta iacentia plumae,
|
|
cinctaque funesto lanea vitta toro.
|
30
|
si non vana canunt mea somnia, Lygdame, testor,
|
|
poena erit ante meos sera sed ampla pedes;
|
|
putris et in vacuo texetur aranea lecto:
|
|
noctibus illorum dormiet ipsa Venus.'
|
|
quae tibi si veris animis est questa puella,
|
35
|
hac eadem rursus, Lygdame, curre via,
|
|
et mea cum multis lacrimis mandata reporta,
|
|
iram, non fraudes esse in amore meo,
|
|
me quoque consimili impositum torquerier igni:
|
|
iurabo bis sex integer esse dies.
|
40
|
quod mihi si e tanto felix concordia bello
|
|
exstiterit, per me, Lygdame, liber eris.
|
|