| Sed non inscius neque inprudens sum, quom ea | 2.6.1.1 |
| res agetur, quae saevitia quaeque tempestates homi- | |
| num nobilium futurae sint, quom indignabuntur, omnia | |
| funditus misceri, antiquis civibus hanc servitutem in- | |
| poni, regnum denique ex libera civitate futurum, ubi | 5 |
| unius munere multitudo ingens in civitatem pervenerit. | |
| equidem ego sic apud animum meum statuo: malum | 2.1 |
| facinus in se admittere, qui incommodo rei publicae | |
| gratiam sibi conciliet: ubi bonum publicum etiam pri- | |
| vatim usui est, id vero dubitare adgredi, socordiae at- | |
| que ignaviae duco. M. Druso semper consilium fuit in | 3.1 |
| tribunatu summa ope niti pro nobilitate; neque ullam | |
| rem in principio agere intendit, nisi illei auctores | |
| fuerant. sed homines factiosi, quibus dolus atque mali- | 4.1 |
| tia fide cariora erant, ubi intellexerunt per unum ho- | |
| minem maxumum beneficium multis mortalibus dari, | |
| videlicet sibi quisque conscius malo atque infido animo | |
| esse, de M. Druso iuxta ac se existumaverunt. itaque | 5.1 |
| metu ne per tantam gratiam solus rerum poteretur, | |
| contra eam nisi sua et ipseius consilia disturbaverunt. | |
| quo tibi, imperator, maiore cura fideique amici et multa | 6.1 |
| praesidia paranda sunt. |