| II | |
| Dicamus bona verba: venit Natalis ad aras: | 2.2.1 |
| Quisquis ades, lingua, vir mulierque, fave. | |
| Urantur pia tura focis, urantur odores, | |
| Quos tener e terra divite mittit Arabs. | |
| Ipse suos Genius adsit visurus honores, | 5 |
| Cui decorent sanctas mollia serta comas. | |
| Illius puro destillent tempora nardo, | |
| Atque satur libo sit madeatque mero, | |
| Adnuat et, Cornute, tibi, quodcumque rogabis. | |
| En age, quid cessas? adnuit ille: roga. | 10 |
| Auguror, uxoris fidos optabis amores: | |
| Iam reor hoc ipsos edidicisse deos. | |
| Nec tibi malueris, totum quaecumque per orbem | |
| Fortis arat valido rusticus arva bove, | |
| Nec tibi, gemmarum quicquid felicibus Indis | 15 |
| Nascitur, Eoi qua maris unda rubet. | |
| Vota cadunt: utinam strepitantibus advolet alis | |
| Flavaque coniugio vincula portet Amor, | |
| Vincula, quae maneant semper, dum tarda senectus | |
| Inducat rugas inficiatque comas. | 20 |
| Huc venias, Natalis, avis prolemque ministres, | |
| Ludat ut ante tuos turba novella pedes. |