At calculus harenosus et ante manifestus est, quoniam e<o> urina 7.26.3a.1
quoque redditur harenosa, et in ipsa curatione, quoniam inter subiectos
digitos neque aeque renititur et insuper dila<bi>tur. Item molles calculos
et ex pluribus minutisque sed inter se parum adstrictis compositos in-
dicat urina trahens quasdam quasi squamula<s>. Hos omnes leniter 5
permutatis subinde digitorum uicibus sic oportet adducere, ne uesicam
laedant neue intus aliquae dissipatae reliquiae maneant, quae post-
modo curationi difficultatem faciant. <Quic>quid autem ex his in con- 3b.1
spectum uenit, uel digitis uel unco eximendum est. Ac si plures cal-
culi sunt, singuli protrahi debent, sic tamen <ut,> si quis exiguus
supererit, potius relinquatur. Siquidem in uesica difficulter inuenitur,
inuentusque celeriter effugit. Ita longa inquisitione uesica laeditur, 5
excitatque inflammationes mortiferas, adeo ut quidam non secti, cum
diu frustraque per digitos uesica esset agitata, decesserint. Quibus ac-
cedit etiam, quod exiguus calculus ad plagam urina postea promouetur
et excidit. Si quando autem is [maior] non uidetur nisi rupta ceruice 3c.1
extrahi posse, findendus est: cui<u>s repertor Hammonius ob id li-
tho<to>mos cognominatus est. Id hoc modo fit: uncus inicitur calculo
sic, ut facile eum concussum quoque tene<a>t, ne is retro reuoluatur;
tum ferramentum adhibetur crassitudinis modicae, prima parte tenu<i> 5
sed retus<a>; quod admo<t>um calculo ex altera parte ictu eum findit,
magna cura habita, ne aut ad ipsam uesicam ferramentum perueniat,
aut calculi fractura ne quid incidat.