De ollaribus uuis
  Antiqui plerumque scirpiculas et uen<n>uculas et maiores 12.45.1.1
Aminneas et Gallicas, quaeque maiores et duri et rari acini erant,
uasis condebant; nunc autem circa urbem maxime ad hunc usum
Numisianae probantur. hae[c] sereno caelo, cum iam sol rorem
sustulit, iiii uel v hora[s], si modo luna decrescit et sub terris est, 5
modice maturae rectissime leguntur; statim pediculi earum picantur,
deinde in cratibus ita ponuntur, ne alter<a> alteram collidat.
tum 2.1
demum sub tectum referuntur et <m>ucida uel uitiosa grana forpi-
cibus amputantur et, cum paululum sub umbra refrixerint, ternae
aut etiam quaternae, pro capacitate uasorum, in ollas demittuntur et
opercula diligenter pice opturantur, ne umorem transmittant; tum 5
uinaceorum pes bene prelo expressus proruitur et modice separatis
scopionibus resoluta intrita folliculorum in dolio substernitur et
deorsum uersus spectantes ollae componuntur, ita distantes, ut
intercalcari possint uinacea.
quae cum diligenter conspissata 3.1
primum tabulatum fecerunt, aliae ollae eodem modo componuntur
exple[n]turque secundum tabulatum; deinde similiter doliis ex-
truuntur ollae et spisse incalcantur. mox usque ad summum labrum
uinacea[e] condensantur et statim operculo superposito cinere in 5
modum gypsi temperato dolium linitur. monendus autem erit, qui
uasa empturus est, ne bibulas aut male coctas ollas emat: nam utra-
que res, transmisso umore, uitiat uuam. quin etiam oportebit, cum
ad usum promuntur ollae, tota singula tabulata detrahi: nam con-
spissata uinacea, si semel mota sunt, celeriter acescunt et uuas cor- 10
rumpunt.