| consules quoque Romani nihil praeterea aliud quam suas | 2.45.1.1 |
| uires, sua arma horrebant; memoria pessimi proximo bello | |
| exempli terrebat ne rem committerent eo ubi duae simul | |
| acies timendae essent. itaque castris se tenebant, tam | 2.1 |
| ancipiti periculo auersi: diem tempusque forsitan ipsum | |
| leniturum iras sanitatemque animis allaturum. Ueiens | 3.1 |
| hostis Etruscique eo magis praepropere agere; lacessere | |
| ad pugnam primo obequitando castris prouocandoque, pos- | |
| tremo ut nihil mouebant, qua consules ipsos, qua exerci- | |
| tum increpando: simulationem intestinae discordiae reme- | 4.1 |
| dium timoris inuentum, et consules magis non confidere | |
| quam non credere suis militibus; nouum seditionis genus, | |
| silentium otiumque inter armatos. ad haec in nouitatem | |
| generis originisque qua falsa, qua uera iacere. haec cum | 5.1 |
| sub ipso uallo portisque streperent, haud aegre consules | |
| pati; at imperitae multitudini nunc indignatio, nunc pudor | |
| pectora uersare et ab intestinis auertere malis; nolle inultos | |
| hostes, nolle successum non patribus, non consulibus; ex- | 5 |
| terna et domestica odia certare in animis. tandem supe- | 6.1 |
| rant externa; adeo superbe insolenterque hostis eludebat. | |
| frequentes in praetorium conueniunt; poscunt pugnam, | |
| postulant ut signum detur. consules uelut deliberabundi | 7.1 |
| capita conferunt, diu conloquuntur. pugnare cupiebant, sed | |
| retro reuocanda et abdenda cupiditas erat, ut aduersando | |
| remorandoque incitato semel militi adderent impetum. red- | 8.1 |
| ditur responsum immaturam rem agi; nondum tempus pug- | |
| nae esse; castris se tenerent. edicunt inde ut abstineant | |
| pugna; si quis iniussu pugnauerit, ut in hostem animad- | |
| uersuros. ita dimissis, quo minus consules uelle credunt, | 9.1 |
| crescit ardor pugnandi. accendunt insuper hostes ferocius | |
| multo, ut statuisse non pugnare consules cognitum est: | |
| quippe impune se insultaturos; non credi militi arma; rem | 10.1 |
| ad ultimum seditionis erupturam, finemque uenisse Romano | |
| imperio. his freti occursant portis, ingerunt probra; aegre | |
| abstinent quin castra oppugnent. enimuero non ultra con- | 11.1 |
| tumeliam pati Romanus posse; totis castris undique ad | |
| consules curritur; non iam sensim, ut ante, per centurio- | |
| num principes postulant, sed passim omnes clamoribus | |
| agunt. matura res erat; tergiuersantur tamen. Fabius | 12.1 |
| deinde ad crescentem tumultum iam metu seditionis col- | |
| lega concedente, cum silentium classico fecisset: 'ego istos, | |
| Cn. Manli, posse uincere scio: uelle ne scirem, ipsi fecerunt. | |
| itaque certum est non dare signum nisi uictores se redituros | 13.1 |
| ex hac pugna iurant. consulem Romanum miles semel in | |
| acie fefellit: deos nunquam fallet.' centurio erat M. Flauo- | |
| leius, inter primores pugnae flagitator. 'uictor' inquit, | 14.1 |
| 'M. Fabi, reuertar ex acie'; si fallat, Iouem patrem Gradi- | |
| uumque Martem aliosque iratos inuocat deos. idem dein- | |
| ceps omnis exercitus in se quisque iurat. iuratis datur | |
| signum; arma capiunt; eunt in pugnam irarum speique | 5 |
| pleni. nunc iubent Etruscos probra iacere, nunc armati | 15.1 |
| sibi quisque lingua promptum hostem offerri. omnium | 16.1 |
| illo die, qua plebis, qua patrum, eximia uirtus fuit; Fabium | |
| nomen [Fabia gens] maxime enituit; multis ciuilibus certa- | |
| minibus infensos plebis animos illa pugna sibi reconciliare | |
| statuunt. | 5 |