| cum ipsa per se res anceps esset, prout cuiusque ingenium | 8.21.1.1 |
| erat atrocius mitiusue suadentibus, tum incertiora omnia | |
| unus ex Priuernatibus legatis fecit, magis condicionis in qua | |
| natus esset quam praesentis necessitatis memor; qui inter- | 2.1 |
| rogatus a quodam tristioris sententiae auctore quam poenam | |
| meritos Priuernates censeret, 'eam' inquit 'quam merentur | |
| qui se libertate dignos censent'. cuius cum feroci responso | 3.1 |
| infestiores factos uideret consul eos qui ante Priuernatium | |
| causam impugnabant, ut ipse benigna interrogatione mitius | |
| responsum eliceret, 'quid si poenam' inquit, 'remittimus | 4.1 |
| uobis, qualem nos pacem uobiscum habituros speremus?' | |
| 'si bonam dederitis,' inquit 'et fidam et perpetuam; si | |
| malam, haud diuturnam.' tum uero minari nec id ambigue | 5.1 |
| Priuernatem quidam et illis uocibus ad rebellandum incitari | |
| pacatos populos; pars melior senatus ad molliora responsa | 6.1 |
| trahere et dicere uiri et liberi uocem auditam: an credi | |
| posse ullum populum aut hominem denique in ea condicione, | |
| cuius eum paeniteat, diutius quam necesse sit mansurum? | |
| ibi pacem esse fidam ubi uoluntarii pacati sint, neque eo | 7.1 |
| loco ubi seruitutem esse uelint fidem sperandam esse. | |
| in hanc sententiam maxime consul ipse inclinauit animos, | 8.1 |
| identidem ad principes sententiarum consulares, uti exaudiri | |
| posset a pluribus, dicendo eos demum qui nihil praeterquam | 9.1 |
| de libertate cogitent dignos esse qui Romani fiant. itaque | 10.1 |
| et in senatu causam obtinuere et ex auctoritate patrum latum | |
| ad populum est ut Priuernatibus ciuitas daretur. | |
| eodem anno Anxur trecenti in coloniam missi sunt; bina | 11.1 |
| iugera agri acceperunt. |