A. Uerginius inde et T. Uetusius consulatum ineunt. 2.28.1.1
tum uero plebs incerta quales habitura consules esset,
coetus nocturnos, pars Esquiliis, pars in Auentino facere,
ne in foro subitis trepidaret consiliis et omnia temere ac
fortuito ageret. eam rem consules rati, ut erat, perni- 2.1
ciosam ad patres deferunt, sed delatam consulere ordine
non licuit; adeo tumultuose excepta est clamoribus undi-
que et indignatione patrum, si quod imperio consulari
exsequendum esset, inuidiam eius consules ad senatum 5
reicerent: profecto si essent in re publica magistratus, 3.1
nullum futurum fuisse Romae nisi publicum concilium;
nunc in mille curias contionesque [cum alia in Esquiliis,
alia in Auentino fiant concilia] dispersam et dissipatam
esse rem publicam. unum hercule uirum—id enim plus 4.1
esse quam consulem—qualis Ap. Claudius fuerit, mo-
mento temporis discussurum illos coetus fuisse. correpti 5.1
consules cum, quid ergo se facere uellent—nihil enim
segnius molliusue quam patribus placeat acturos—percon-
tarentur, decernunt ut dilectum quam acerrimum habeant:
otio lasciuire plebem. dimisso senatu consules in tribunal 6.1
escendunt; citant nominatim iuniores. cum ad nomen
nemo responderet, circumfusa multitudo in contionis mo-
dum negare ultra decipi plebem posse; nunquam unum 7.1
militem habituros ni praestaretur fides publica; libertatem
unicuique prius reddendam esse quam arma danda, ut pro
patria ciuibusque, non pro dominis pugnent. consules 8.1
quid mandatum esset a senatu uidebant, sed eorum, qui
intra parietes curiae ferociter loquerentur, neminem adesse
inuidiae suae participem; et apparebat atrox cum plebe
certamen. prius itaque quam ultima experirentur senatum 9.1
iterum consulere placuit. tum uero ad sellas consulum
prope conuolare minimus quisque natu patrum, abdicare
consulatum iubentes et deponere imperium, ad quod tuen-
dum animus deesset. 5