| V | |
| Aestus erat, mediamque dies exegerat horam; | 1.5.1 |
| adposui medio membra levanda toro. | |
| pars adaperta fuit, pars altera clausa fenestrae; | |
| quale fere silvae lumen habere solent, | |
| qualia sublucent fugiente crepuscula Phoebo, | 5 |
| aut ubi nox abiit, nec tamen orta dies. | |
| illa verecundis lux est praebenda puellis, | |
| qua timidus latebras speret habere pudor. | |
| ecce, Corinna venit, tunica velata recincta, | |
| candida dividua colla tegente coma— | 10 |
| qualiter in thalamos famosa Semiramis isse | |
| dicitur, et multis Lais amata viris. | |
| Deripui tunicam—nec multum rara nocebat; | |
| pugnabat tunica sed tamen illa tegi. | |
| quae cum ita pugnaret, tamquam quae vincere nollet, | 15 |
| victa est non aegre proditione sua. | |
| ut stetit ante oculos posito velamine nostros, | |
| in toto nusquam corpore menda fuit. | |
| quos umeros, quales vidi tetigique lacertos! | |
| forma papillarum quam fuit apta premi! | 20 |
| quam castigato planus sub pectore venter! | |
| quantum et quale latus! quam iuvenale femur! | |
| Singula quid referam? nil non laudabile vidi | |
| et nudam pressi corpus ad usque meum. | |
| Cetera quis nescit? lassi requievimus ambo. | 25 |
| proveniant medii sic mihi saepe dies! |