LAODAMIA PROTESILAO
Mittit et optat amans, quo mittitur, ire salutem 13.1
  Haemonis Haemonio Laodamia viro.
Aulide te fama est vento retinente morari.
  at me cum fugeres, hic ubi ventus erat?
tum freta debuerant vestris obsistere remis; 5
  illud erat saevis utile tempus aquis.
oscula plura viro mandataque plura dedissem;
  et sunt quae volui dicere multa tibi.
raptus es hinc praeceps, et qui tua vela vocaret,
  quem cuperent nautae, non ego, ventus erat; 10
ventus erat nautis aptus, non aptus amanti.
  solvor ab amplexu, Protesilae, tuo,
linguaque mandantis verba inperfecta reliquit;
  vix illud potui dicere triste 'vale!'
Incubuit Boreas abreptaque vela tetendit, 15
  iamque meus longe Protesilaus erat.
dum potui spectare virum, spectare iuvabat,
  sumque tuos oculos usque secuta meis;
ut te non poteram, poteram tua vela videre,
  vela diu vultus detinuere meos. 20
at postquam nec te nec vela fugacia vidi,
  et quod spectarem nil nisi pontus erat,
lux quoque tecum abiit, tenebrisque exanguis obortis
  succiduo dicor procubuisse genu.
vix socer Iphiclus, vix me grandaevus Acastus, 25
  vix mater gelida maesta refecit aqua;
officium fecere pium, sed inutile nobis.
  indignor miserae non licuisse mori!
Ut rediit animus, pariter rediere dolores.
  pectora legitimus casta momordit amor. 30
nec mihi pectendos cura est praebere capillos,
  nec libet aurata corpora veste tegi.
ut quas pampinea tetigisse Bicorniger hasta,
  creditur, huc illuc, qua furor egit, eo.
conveniunt matres Phylaceides et mihi clamant: 35
  'Indue regales, Laudamia, sinus!'
scilicet ipsa geram saturatas murice lanas,
  bella sub Iliacis moenibus ille geret?
ipsa comas pectar, galea caput ille premetur?
  ipsa novas vestes, dura vir arma feret? 40
qua possum, squalore tuos imitata labores
  dicar, et haec belli tempora tristis agam.
Dyspari Priamide, damno formose tuorum,
  tam sis hostis iners, quam malus hospes eras!
aut te Taenariae faciem culpasse maritae, 45
  aut illi vellem displicuisse tuam!
tu, qui pro rapta nimium, Menelae, laboras,
  ei mihi, quam multis flebilis ultor eris!
di, precor, a nobis omen removete sinistrum,
  et sua det Reduci vir meus arma Iovi! 50
sed timeo, quotiens subiit miserabile bellum;
  more nivis lacrimae sole madentis eunt.
Ilion et Tenedos Simoisque et Xanthus et Ide
  nomina sunt ipso paene timenda sono.
nec rapere ausurus, nisi se defendere posset, 55
  hospes erat; vires noverat ille suas.
venerat, ut fama est, multo spectabilis auro
  quique suo Phrygias corpore ferret opes,
classe virisque potens, per quae fera bella geruntur—
  et sequitur regni pars quotacumque sui? 60
his ego te victam, consors Ledaea gemellis,
  suspicor; haec Danais posse nocere puto.
Hectora, quisquis is est, si sum tibi cura, caveto; 65
  signatum memori pectore nomen habe!
hunc ubi vitaris, alios vitare memento
  et multos illic Hectoras esse puta;
et facito dicas, quotiens pugnare parabis:
  'parcere me iussit Laodamia sibi.' 70
si cadere Argolico fas est sub milite Troiam,
  te quoque non ullum vulnus habente cadet.
pugnet et adversos tendat Menelaus in hostis;
  hostibus e mediis nupta petenda viro est. 76
causa tua est dispar; tu tantum vivere pugna,
  inque pios dominae posse redire sinus.
Parcite, Dardanidae, de tot, precor, hostibus uni,
  ne meus ex illo corpore sanguis eat! 80
non est quem deceat nudo concurrere ferro,
  saevaque in oppositos pectora ferre viros;
fortius ille potest multo, quam pugnat, amare.
  bella gerant alii; Protesilaus amet!
Nunc fateor—volui revocare, animusque ferebat; 85
  substitit auspicii lingua timore mali.
cum foribus velles ad Troiam exire paternis,
  pes tuus offenso limine signa dedit.
ut vidi, ingemui, tacitoque in pectore dixi:
  'signa reversuri sint, precor, ista viri!' 90
haec tibi nunc refero, ne sis animosus in armis;
  fac, meus in ventos hic timor omnis eat!
Sors quoque nescio quem fato designat iniquo,
  qui primus Danaum Troada tangat humum.
infelix, quae prima virum lugebit ademptum! 95
  di faciant, ne tu strenuus esse velis!
inter mille rates tua sit millensima puppis,
  iamque fatigatas ultima verset aquas!
hoc quoque praemoneo: de nave novissimus exi;
  non est, quo properas, terra paterna tibi. 100
cum venies, remoque move veloque carinam
  inque tuo celerem litore siste gradum!
Sive latet Phoebus seu terris altior exstat,
  tu mihi luce celer, tu mihi nocte veni,
nocte tamen quam luce magis—nox grata puellis 105
  quarum suppositus colla lacertus habet.
aucupor in lecto mendaces caelibe somnos;
  dum careo veris gaudia falsa iuvant.
Sed tua cur nobis pallens occurrit imago?
  cur venit a labris multa querela tuis? 110
excutior somno simulacraque noctis adoro;
  nulla caret fumo Thessalis ara meo;
tura damus lacrimamque super, qua sparsa relucet,
  ut solet adfuso surgere flamma mero.
quando ego, te reducem cupidis amplexa lacertis, 115
  languida laetitia solvar ab ipsa mea?
quando erit, ut lecto mecum bene iunctus in uno
  militiae referas splendida facta tuae?
quae mihi dum referes, quamvis audire iuvabit,
  multa tamen capies oscula, multa dabis. 120
semper in his apte narrantia verba resistunt;
  promptior est dulci lingua referre mora.
Sed cum Troia subit, subeunt ventique fretumque;
  spes bona sollicito victa timore cadit.
hoc quoque, quod venti prohibent exire carinas, 125
  me movet—invitis ire paratis aquis.
quis velit in patriam vento prohibente reverti?
  a patria pelago vela vetante datis!
ipse suam non praebet iter Neptunus ad urbem.
  quo ruitis? vestras quisque redite domos! 130
quo ruitis, Danai? ventos audite vetantis!
  non subiti casus, numinis ista mora est.
quid petitur tanto nisi turpis adultera bello?
  dum licet, Inachiae vertite vela rates!
sed quid ago? revoco? revocaminis omen abesto, 135
  blandaque conpositas aura secundet aquas!
Troasin invideo, quae si lacrimosa suorum
  funera conspicient, nec procul hostis erit,
ipsa suis manibus forti nova nupta marito
  inponet galeam Dardanaque arma dabit. 140
arma dabit, dumque arma dabit, simul oscula sumet—
  hoc genus officii dulce duobus erit—
producetque virum, dabit et mandata reverti
  et dicet: 'referas ista fac arma Iovi!'
ille ferens dominae mandata recentia secum 145
  pugnabit caute respicietque domum.
exuet haec reduci clipeum galeamque resolvet,
  excipietque suo corpora lassa sinu.
Nos sumus incertae; nos anxius omnia cogit,
  quae possunt fieri, facta putare timor. 150
dum tamen arma geres diverso miles in orbe,
  quae referat vultus est mihi cera tuos;
illi blanditias, illi tibi debita verba
  dicimus, amplexus accipit illa meos.
crede mihi, plus est, quam quod videatur, imago; 155
  adde sonum cerae, Protesilaus erit.
hanc specto teneoque sinu pro coniuge vero,
  et, tamquam possit verba referre, queror.
Per reditus corpusque tuum, mea numina, iuro,
  perque pares animi coniugiique faces, 160
me tibi venturam comitem, quocumque vocaris, 163
  sive—quod heu! timeo—sive superstes eris.
ultima mandato claudetur epistula parvo: 165
  si tibi cura mei, sit tibi cura tui!