SAPPHO PHAONI
Ecquid, ut adspecta est studiosae littera dextrae, 15.1
  Protinus est oculis cognita nostra tuis—
an, nisi legisses auctoris nomina Sapphus,
  hoc breve nescires unde movetur opus?
Forsitan et quare mea sint alterna requiras 5
  carmina, cum lyricis sim magis apta modis.
flendus amor meus est—elegiae flebile carmen;
  non facit ad lacrimas barbitos ulla meas.
Uror, ut indomitis ignem exercentibus Euris
  fertilis accensis messibus ardet ager. 10
arva, Phaon, celebras diversa Typhoidos Aetnae;
  me calor Aetnaeo non minor igne tenet.
nec mihi, dispositis quae iungam carmina nervis,
  proveniunt; vacuae carmina mentis opus!
nec me Pyrrhiades Methymniadesve puellae, 15
  nec me Lesbiadum cetera turba iuvant.
vilis Anactorie, vilis mihi candida Cydro;
  non oculis grata est Atthis, ut ante, meis,
atque aliae centum, quas hic sine crimine amavi;
  inprobe, multarum quod fuit, unus habes. 20
Est in te facies, sunt apti lusibus anni—
  o facies oculis insidiosa meis!
sume fidem et pharetram—fies manifestus Apollo;
  accedant capiti cornua—Bacchus eris!
et Phoebus Daphnen, et Cnosida Bacchus amavit, 25
  nec norat lyricos illa vel illa modos;
at mihi Pegasides blandissima carmina dictant;
  iam canitur toto nomen in orbe meum.
nec plus Alcaeus, consors patriaeque lyraeque,
  laudis habet, quamvis grandius ille sonet. 30
si mihi difficilis formam natura negavit,
  ingenio formae damna repende meo.
sim brevis, at nomen, quod terras inpleat omnes,
  est mihi; mensuram nominis ipsa fero.
candida si non sum, placuit Cepheia Perseo 35
  Andromede, patriae fusca colore suae.
et variis albae iunguntur saepe columbae,
  et niger a viridi turtur amatur ave.
si, nisi quae facie poterit te digna videri,
  nulla futura tua est, nulla futura tua est. 40
At mea cum legerem, sat iam formosa videbar;
  unam iurabas usque decere loqui.
cantabam, memini—meminerunt omnia amantes—
  oscula cantanti tu mihi rapta dabas.
haec quoque laudabas, omnique a parte placebam— 45
  sed tum praecipue, cum fit amoris opus.
tunc te plus solito lascivia nostra iuvabat,
  crebraque mobilitas aptaque verba ioco,
et quod, ubi amborum fuerat confusa voluptas,
  plurimus in lasso corpore languor erat. 50
Nunc tibi Sicelides veniunt nova praeda puellae.
  quid mihi cum Lesbo? Sicelis esse volo.
o vos erronem tellure remittite vestra,
  Nisiades matres Nisiadesque nurus,
nec vos decipiant blandae mendacia linguae! 55
  quae dicit vobis, dixerat ante mihi.
tu quoque, quae montes celebras, Erycina, Sicanos—
  nam tua sum—vati consule, diva, tuae!
an gravis inceptum peragit fortuna tenorem
  et manet in cursu semper acerba suo? 60
sex mihi natales ierant, cum lecta parentis
  ante diem lacrimas ossa bibere meas.
arsit iners frater meretricis captus amore
  mixtaque cum turpi damna pudore tulit;
factus inops agili peragit freta caerula remo, 65
  quasque male amisit, nunc male quaerit opes.
me quoque, quod monui bene multa fideliter, odit;
  hoc mihi libertas, hoc pia lingua dedit.
et tamquam desint, quae me sine fine fatigent,
  accumulat curas filia parva meas. 70
Ultima tu nostris accedis causa querelis.
  non agitur vento nostra carina suo.
ecce, iacent collo sparsi sine lege capilli,
  nec premit articulos lucida gemma meos;
veste tegor vili, nullum est in crinibus aurum, 75
  non Arabum noster dona capillus habet.
cui colar infelix, aut cui placuisse laborem?
  ille mei cultus unicus auctor abes.
molle meum levibusque cor est violabile telis,
  et semper causa est, cur ego semper amem— 80
sive ita nascenti legem dixere Sorores
  nec data sunt vitae fila severa meae,
sive abeunt studia in mores, artisque magistra
  ingenium nobis molle Thalia facit.
quid mirum, si me primae lanuginis aetas 85
  abstulit, atque anni quos vir amare potest?
hunc ne pro Cephalo raperes, Aurora, timebam—
  et faceres, sed te prima rapina tenet!
hunc si conspiciat quae conspicit omnia Phoebe,
  iussus erit somnos continuare Phaon; 90
hunc Venus in caelum curru vexisset eburno,
  sed videt et Marti posse placere suo.
o nec adhuc iuvenis, nec iam puer, utilis aetas,
  o decus atque aevi gloria magna tui,
huc ades inque sinus, formose, relabere nostros! 95
  non ut ames oro, verum ut amere sinas.
Scribimus, et lacrimis oculi rorantur obortis;
  adspice, quam sit in hoc multa litura loco!
si tam certus eras hinc ire, modestius isses,
  et modo dixisses 'Lesbi puella, vale!' 100
non tecum lacrimas, non oscula nostra tulisti;
  denique non timui, quod dolitura fui.
nil de te mecum est nisi tantum iniuria; nec tu,
  admoneat quod te, pignus, amantis, habes.
non mandata dedi, neque enim mandata dedissem 105
  ulla, nisi ut nolles inmemor esse mei.
per tibi—qui numquam longe discedat!—amorem,
  perque novem iuro, numina nostra, deas,
cum mihi nescio quis 'fugiunt tua gaudia' dixit,
  nec me flere diu, nec potuisse loqui! 110
et lacrimae deerant oculis et verba palato,
  adstrictum gelido frigore pectus erat.
postquam se dolor invenit, nec pectora plangi
  nec puduit scissis exululare comis,
non aliter, quam si nati pia mater adempti 115
  portet ad exstructos corpus inane rogos.
gaudet et e nostro crescit maerore Charaxus
  frater, et ante oculos itque reditque meos,
utque pudenda mei videatur causa doloris,
  'quid dolet haec? certe filia vivit!' ait. 120
non veniunt in idem pudor atque amor. omne videbat
  vulgus; eram lacero pectus aperta sinu.
Tu mihi cura, Phaon; te somnia nostra reducunt—
  somnia formoso candidiora die.
illic te invenio, quamvis regionibus absis; 125
  sed non longa satis gaudia somnus habet
saepe tuos nostra cervice onerare lacertos,
  saepe tuae videor supposuisse meos;
oscula cognosco, quae tu committere lingua
  aptaque consueras accipere, apta dare. 130
blandior interdum verisque simillima verba
  eloquor, et vigilant sensibus ora meis.
ulteriora pudet narrare, sed omnia fiunt,
  et iuvat, et siccae non licet esse mihi.
At cum se Titan ostendit et omnia secum, 135
  tam cito me somnos destituisse queror;
antra nemusque peto, tamquam nemus antraque prosint—
  conscia deliciis illa fuere meis.
illuc mentis inops, ut quam furialis Enyo
  attigit, in collo crine iacente feror. 140
antra vident oculi scabro pendentia tofo,
  quae mihi Mygdonii marmoris instar erant;
invenio silvam, quae saepe cubilia nobis
  praebuit et multa texit opaca coma—
sed non invenio dominum silvaeque meumque. 145
  vile solum locus est; dos erat ille loci.
cognovi pressas noti mihi caespitis herbas;
  de nostro curvum pondere gramen erat.
incubui tetigique locum, qua parte fuisti;
  grata prius lacrimas conbibit herba meas. 150
quin etiam rami positis lugere videntur
  frondibus, et nullae dulce queruntur aves;
sola virum non ulta pie maestissima mater
  concinit Ismarium Daulias ales Ityn.
ales Ityn, Sappho desertos cantat amores— 155
  hactenus; ut media cetera nocte silent.
Est nitidus vitroque magis perlucidus omni
  fons sacer—hunc multi numen habere putant—
quem supra ramos expandit aquatica lotos,
  una nemus; tenero caespite terra viret. 160
hic ego cum lassos posuissem flebilis artus,
  constitit ante oculos Naias una meos.
constitit et dixit: 'quoniam non ignibus aequis
  ureris, Ambracia est terra petenda tibi.
Phoebus ab excelso, quantum patet, adspicit aequor— 165
  Actiacum populi Leucadiumque vocant.
hinc se Deucalion Pyrrhae succensus amore
  misit, et inlaeso corpore pressit aquas.
nec mora, versus amor fugit lentissima mersi
  pectora, Deucalion igne levatus erat. 170
hanc legem locus ille tenet. pete protinus altam
  Leucada nec saxo desiluisse time!'
Ut monuit, cum voce abiit; ego territa surgo,
  nec lacrimas oculi continuere mei.
ibimus, o nymphe, monstrataque saxa petemus; 175
  sit procul insano victus amore timor!
quidquid erit, melius quam nunc erit! aura, subito
  et mea non magnum corpora pondus habe!
tu quoque, mollis Amor, pennas suppone cadenti,
  ne sim Leucadiae mortua crimen aquae! 180
inde chelyn Phoebo, communia munera, ponam,
  et sub ea versus unus et alter erunt:
grata lyram posui tibi, phoebe, poetria sappho:
  convenit illa mihi, convenit illa tibi.
Cur tamen Actiacas miseram me mittis ad oras, 185
  cum profugum possis ipse referre pedem?
tu mihi Leucadia potes esse salubrior unda;
  et forma et meritis tu mihi Phoebus eris.
an potes, o scopulis undaque ferocior omni,
  si moriar, titulum mortis habere meae? 190
ah quanto melius iungi mea pectora tecum
  quam poterant saxis praecipitanda dari!
haec sunt illa, Phaon, quae tu laudare solebas,
  visaque sunt totiens ingeniosa tibi.
nunc vellem facunda forem! dolor artibus obstat, 195
  ingeniumque meis substitit omne malis.
non mihi respondent veteres in carmina vires;
  plectra dolore iacent muta, dolore lyra.
Lesbides aequoreae, nupturaque nuptaque proles,
  Lesbides, Aeolia nomina dicta lyra, 200
Lesbides, infamem quae me fecistis amatae,
  desinite ad citharas turba venire mea!
abstulit omne Phaon, quod vobis ante placebat,
  me miseram, dixi quam modo paene 'meus!'
efficite ut redeat; vates quoque vestra redibit. 205
  ingenio vires ille dat, ille rapit.
Ecquid ago precibus, pectusve agreste movetur?
  an riget, et Zephyri verba caduca ferunt?
qui mea verba ferunt, vellem tua vela referrent;
  hoc te, si saperes, lente, decebat opus. 210
sive redis, puppique tuae votiva parantur
  munera, quid laceras pectora nostra mora?
solve ratem! Venus orta mari mare praestat amanti.
  aura dabit cursum; tu modo solve ratem!
ipse gubernabit residens in puppe Cupido; 215
  ipse dabit tenera vela legetque manu.
sive iuvat longe fugisse Pelasgida Sappho—
  non tamen invenies, cur ego digna fugi—
hoc saltem miserae crudelis epistula dicat,
  ut mihi Leucadiae fata petantur aquae! 220