| Viderat ex alto tanti miracula monstri | 7.294 |
| Liber et admonitus, iuvenes nutricibus annos | 295 |
| posse suis reddi, capit hoc a Colchide munus. | |
| Neve doli cessent, odium cum coniuge falsum | |
| Phasias adsimulat Peliaeque ad limina supplex | |
| confugit; atque illam, quoniam gravis ipse senecta est, | |
| excipiunt natae; quas tempore callida parvo | 300 |
| Colchis amicitiae mendacis imagine cepit, | |
| dumque refert inter meritorum maxima demptos | |
| Aesonis esse situs atque hac in parte moratur, | |
| spes est virginibus Pelia subiecta creatis, | |
| arte suum parili revirescere posse parentem, | 305 |
| idque petunt pretiumque iubent sine fine pacisci. | |
| illa brevi spatio silet et dubitare videtur | |
| suspenditque animos ficta gravitate rogantum. | |
| mox ubi pollicita est, 'quo sit fiducia maior | |
| muneris huius' ait, 'qui vestri maximus aevo est | 310 |
| dux gregis inter oves, agnus medicamine fiet.' | |
| protinus innumeris effetus laniger annis | |
| attrahitur flexo circum cava tempora cornu; | |
| cuius ut Haemonio marcentia guttura cultro | |
| fodit et exiguo maculavit sanguine ferrum, | 315 |
| membra simul pecudis validosque venefica sucos | |
| mergit in aere cavo: minuunt ea corporis artus | |
| cornuaque exurunt nec non cum cornibus annos, | |
| et tener auditur medio balatus aeno: | |
| nec mora, balatum mirantibus exsilit agnus | 320 |
| lascivitque fuga lactantiaque ubera quaerit. | |
| Obstipuere satae Pelia, promissaque postquam | |
| exhibuere fidem, tum vero inpensius instant. | |
| ter iuga Phoebus equis in Hibero flumine mersis | |
| dempserat et quarta radiantia nocte micabant | 325 |
| sidera, cum rapido fallax Aeetias igni | |
| imponit purum laticem et sine viribus herbas. | |
| iamque neci similis resoluto corpore regem | |
| et cum rege suo custodes somnus habebat, | |
| quem dederant cantus magicaeque potentia linguae; | 330 |
| intrarant iussae cum Colchide limina natae | |
| ambierantque torum: 'quid nunc dubitatis inertes? | |
| stringite' ait 'gladios veteremque haurite crurorem, | |
| ut repleam vacuas iuvenali sanguine venas! | |
| in manibus vestris vita est aetasque parentis: | 335 |
| si pietas ulla est nec spes agitatis inanis, | |
| officium praestate patri telisque senectam | |
| exigite, et saniem coniecto emittite ferro!' | |
| his, ut quaeque pia est, hortatibus inpia prima est | |
| et, ne sit scelerata, facit scelus: haud tamen ictus | 340 |
| ulla suos spectare potest, oculosque reflectunt, | |
| caecaque dant saevis aversae vulnera dextris. | |
| ille cruore fluens, cubito tamen adlevat artus, | |
| semilacerque toro temptat consurgere, et inter | |
| tot medius gladios pallentia bracchia tendens | 345 |
| 'quid facitis, gnatae? quid vos in fata parentis | |
| armat?' ait: cecidere illis animique manusque; | |
| plura locuturo cum verbis guttura Colchis | |
| abstulit et calidis laniatum mersit in undis. |