| Silva frequens trabibus, quam nulla ceciderat aetas, | 8.329 |
| incipit a plano devexaque prospicit arva: | 330 |
| quo postquam venere viri, pars retia tendunt, | |
| vincula pars adimunt canibus, pars pressa sequuntur | |
| signa pedum, cupiuntque suum reperire periclum. | |
| concava vallis erat, quo se demittere rivi | |
| adsuerant pluvialis aquae; tenet ima lacunae | 335 |
| lenta salix ulvaeque leves iuncique palustres | |
| viminaque et longa parvae sub harundine cannae: | |
| hinc aper excitus medios violentus in hostes | |
| fertur, ut excussis elisi nubibus ignes. | |
| sternitur incursu nemus, et propulsa fragorem | 340 |
| silva dat: exclamant iuvenes praetentaque forti | |
| tela tenent dextra lato vibrantia ferro. | |
| ille ruit spargitque canes, ut quisque furenti | |
| obstat, et obliquo latrantes dissipat ictu. | |
| cuspis Echionio primum contorta lacerto | 345 |
| vana fuit truncoque dedit leve vulnus acerno; | |
| proxima, si nimiis mittentis viribus usa | |
| non foret, in tergo visa est haesura petito: | |
| longius it; auctor teli Pagasaeus Iason. | |
| 'Phoebe,' ait Ampycides, 'si te coluique coloque, | 350 |
| da mihi, quod petitur, certo contingere telo!' | |
| qua potuit, precibus deus adnuit: ictus ab illo est, | |
| sed sine vulnere aper: ferrum Diana volanti | |
| abstulerat iaculo; lignum sine acumine venit. | |
| ira feri mota est, nec fulmine lenius arsit: | 355 |
| emicat ex oculis, spirat quoque pectore flamma, | |
| utque volat moles adducto concita nervo, | |
| cum petit aut muros aut plenas milite turres, | |
| in iuvenes certo sic impete vulnificus sus | |
| fertur et Hippalmon Pelagonaque, dextra tuentes | 360 |
| cornua, prosternit: socii rapuere iacentes; | |
| at non letiferos effugit Enaesimus ictus | |
| Hippocoonte satus: trepidantem et terga parantem | |
| vertere succiso liquerunt poplite nervi. | |
| forsitan et Pylius citra Troiana perisset | 365 |
| tempora, sed sumpto posita conamine ab hasta | |
| arboris insiluit, quae stabat proxima, ramis | |
| despexitque, loco tutus, quem fugerat, hostem. | |
| dentibus ille ferox in querno stipite tritis | |
| inminet exitio fidensque recentibus armis | 370 |
| Eurytidae magni rostro femur hausit adunco. | |
| at gemini, nondum caelestia sidera, fratres, | |
| ambo conspicui, nive candidioribus ambo | |
| vectabantur equis, ambo vibrata per auras | |
| hastarum tremulo quatiebant spicula motu. | 375 |
| vulnera fecissent, nisi saetiger inter opacas | |
| nec iaculis isset nec equo loca pervia silvas. | |
| persequitur Telamon studioque incautus eundi | |
| pronus ab arborea cecidit radice retentus. | |
| dum levat hunc Peleus, celerem Tegeaea sagittam | 380 |
| inposuit nervo sinuatoque expulit arcu: | |
| fixa sub aure feri summum destrinxit harundo | |
| corpus et exiguo rubefecit sanguine saetas; | |
| nec tamen illa sui successu laetior ictus | |
| quam Meleagros erat: primus vidisse putatur | 385 |
| et primus sociis visum ostendisse cruorem | |
| et 'meritum' dixisse 'feres virtutis honorem.' | |
| erubuere viri seque exhortantur et addunt | |
| cum clamore animos iaciuntque sine ordine tela: | |
| turba nocet iactis et, quos petit, impedit ictus. | 390 |
| ecce furens contra sua fata bipennifer Arcas | |
| 'discite, femineis quid tela virilia praestent, | |
| o iuvenes, operique meo concedite!' dixit. | |
| 'ipsa suis licet hunc Latonia protegat armis, | |
| invita tamen hunc perimet mea dextra Diana.' | 395 |
| talia magniloquo tumidus memoraverat ore | |
| ancipitemque manu tollens utraque securim | |
| institerat digitis pronos suspensus in ictus: | |
| occupat audentem, quaque est via proxima leto, | |
| summa ferus geminos derexit ad inguina dentes. | 400 |
| concidit Ancaeus glomerataque sanguine multo | |
| viscera lapsa fluunt: madefacta est terra cruore. | |
| ibat in adversum proles Ixionis hostem | |
| Pirithous valida quatiens venabula dextra; | |
| cui 'procul' Aegides 'o me mihi carior' inquit | 405 |
| 'pars animae consiste meae! licet eminus esse | |
| fortibus: Ancaeo nocuit temeraria virtus.' | |
| dixit et aerata torsit grave cuspide cornum; | |
| quo bene librato votique potente futuro | |
| obstitit aesculea frondosus ab arbore ramus. | 410 |
| misit et Aesonides iaculum: quod casus ab illo | |
| vertit in inmeriti fatum latrantis et inter | |
| ilia coniectum tellure per ilia fixum est. | |
| at manus Oenidae variat, missisque duabus | |
| hasta prior terra, medio stetit altera tergo. | 415 |
| nec mora, dum saevit, dum corpora versat in orbem | |
| stridentemque novo spumam cum sanguine fundit, | |
| vulneris auctor adest hostemque inritat ad iram | |
| splendidaque adversos venabula condit in armos. | |
| gaudia testantur socii clamore secundo | 420 |
| victricemque petunt dextrae coniungere dextram | |
| inmanemque ferum multa tellure iacentem | |
| mirantes spectant neque adhuc contingere tutum | |
| esse putant, sed tela tamen sua quisque cruentat. |