| Ecce Lichan trepidum latitantem rupe cavata | 9.211 |
| aspicit, utque dolor rabiem conlegerat omnem, | |
| 'tune, Licha,' dixit 'feralia dona dedisti? | |
| tune meae necis auctor eris?' tremit ille, pavetque | |
| pallidus, et timide verba excusantia dicit. | 215 |
| dicentem genibusque manus adhibere parantem | |
| corripit Alcides, et terque quaterque rotatum | |
| mittit in Euboicas tormento fortius undas. | |
| ille per aërias pendens induruit auras: | |
| utque ferunt imbres gelidis concrescere ventis, | 220 |
| inde nives fieri, nivibus quoque molle rotatis | |
| astringi et spissa glomerari grandine corpus, | |
| sic illum validis iactum per inane lacertis | |
| exsanguemque metu nec quicquam umoris habentem | |
| in rigidos versum silices prior edidit aetas. | 225 |
| nunc quoque in Euboico scopulus brevis eminet alto | |
| gurgite et humanae servat vestigia formae, | |
| quem, quasi sensurum, nautae calcare verentur, | |
| appellantque Lichan. at tu, Iovis inclita proles, | |
| arboribus caesis, quas ardua gesserat Oete, | 230 |
| inque pyram structis arcum pharetramque capacem | |
| regnaque visuras iterum Troiana sagittas | |
| ferre iubes Poeante satum, quo flamma ministro | |
| subdita. dumque avidis comprenditur ignibus agger, | |
| congeriem silvae Nemeaeo vellere summam | 235 |
| sternis, et inposita clavae cervice recumbis, | |
| haud alio vultu, quam si conviva iaceres | |
| inter plena meri redimitus pocula sertis. | |
| Iamque valens et in omne latus diffusa sonabat, | |
| securosque artus contemptoremque petebat | 240 |
| flamma suum. timuere dei pro vindice terrae. | |
| quos ita, sensit enim, laeto Saturnius ore | |
| Iuppiter adloquitur: 'nostra est timor iste voluptas, | |
| o superi, totoque libens mihi pectore grator, | |
| quod memoris populi dicor rectorque paterque | 245 |
| et mea progenies vestro quoque tuta favore est. | |
| nam quamquam ipsius datur hoc inmanibus actis, | |
| obligor ipse tamen. sed enim nec pectora vano | |
| fida metu paveant. Oetaeas spernite flammas! | |
| omnia qui vicit, vincet, quos cernitis, ignes; | 250 |
| nec nisi materna Vulcanum parte potentem | |
| sentiet. aeternum est a me quod traxit, et expers | |
| atque inmune necis, nullaque domabile flamma. | |
| idque ego defunctum terra caelestibus oris | |
| accipiam, cunctisque meum laetabile factum | 255 |
| dis fore confido. siquis tamen Hercule, siquis | |
| forte deo doliturus erit, data praemia nolet, | |
| sed meruisse dari sciet, invitusque probabit.' | |
| adsensere dei. coniunx quoque regia visa est | |
| cetera non duro, duro tamen ultima vultu | 260 |
| dicta tulisse Iovis, seque indoluisse notatam. | |
| interea quodcumque fuit populabile flammae, | |
| Mulciber abstulerat, nec cognoscenda remansit | |
| Herculis effigies, nec quicquam ab imagine ductum | |
| matris habet, tantumque Iovis vestigia servat. | 265 |
| utque novus serpens posita cum pelle senecta | |
| luxuriare solet, squamaque nitere recenti, | |
| sic ubi mortales Tirynthius exuit artus, | |
| parte sui meliore viget, maiorque videri | |
| coepit et augusta fieri gravitate verendus. | 270 |
| quem pater omnipotens inter cava nubila raptum | |
| quadriiugo curru radiantibus intulit astris. |