'Quid quod et ominibus certis prohibebar amori
|
9.595
|
indulgere meo, tum cum mihi ferre iubenti
|
|
excidit et fecit spes nostras cera caducas?
|
|
nonne vel illa dies fuerat, vel tota voluntas,
|
|
sed potius mutanda dies? deus ipse monebat
|
|
signaque certa dabat, si non male sana fuissem.
|
600
|
et tamen ipsa loqui, nec me committere cerae
|
|
debueram, praesensque meos aperire furores.
|
|
vidisset lacrimas, vultum vidisset amantis;
|
|
plura loqui poteram, quam quae cepere tabellae.
|
|
invito potui circumdare bracchia collo,
|
605
|
et, si reicerer, potui moritura videri
|
|
amplectique pedes, adfusaque poscere vitam.
|
|
omnia fecissem, quorum si singula duram
|
|
flectere non poterant, potuissent omnia, mentem.
|
|
forsitan et missi sit quaedam culpa ministri:
|
610
|
non adiit apte, nec legit idonea, credo,
|
|
tempora, nec petiit horamque animumque vacantem.
|
|
'Haec nocuere mihi. neque enim est de tigride natus
|
|
nec rigidas silices solidumve in pectore ferrum
|
|
aut adamanta gerit, nec lac bibit ille leaenae.
|
615
|
vincetur! repetendus erit, nec taedia coepti
|
|
ulla mei capiam, dum spiritus iste manebit.
|
|
nam primum, si facta mihi revocare liceret,
|
|
non coepisse fuit: coepta expugnare secundum est.
|
|
quippe nec ille potest, ut iam mea vota relinquam,
|
620
|
non tamen ausorum semper memor esse meorum.
|
|
et, quia desierim, leviter voluisse videbor,
|
|
aut etiam temptasse illum insidiisque petisse,
|
|
vel certe non hoc, qui plurimus urget et urit
|
|
pectora nostra, deo, sed victa libidine credar;
|
625
|
denique iam nequeo nil commisisse nefandum.
|
|
et scripsi et petii: reserata est nostra voluntas;
|
|
ut nihil adiciam, non possum innoxia dici.
|
|
quod superest, multum est in vota, in crimina parvum.'
|
|
dixit, et (incertae tanta est discordia mentis),
|
630
|
cum pigeat temptasse, libet temptare. modumque
|
|
exit et infelix committit saepe repelli.
|
|
mox ubi finis abest, patriam fugit ille nefasque,
|
|
inque peregrina ponit nova moenia terra.
|
|