| Ecce, suo comitata choro Dictynna per altum | 2.441 |
| Maenalon ingrediens et caede superba ferarum | |
| adspicit hanc visamque vocat: clamata refugit | |
| et timuit primo, ne Iuppiter esset in illa; | |
| sed postquam pariter nymphas incedere vidit, | 445 |
| sensit abesse dolos numerumque accessit ad harum. | |
| heu! quam difficile est crimen non prodere vultu! | |
| vix oculos attollit humo nec, ut ante solebat, | |
| iuncta deae lateri nec toto est agmine prima, | |
| sed silet et laesi dat signa rubore pudoris; | 450 |
| et, nisi quod virgo est, poterat sentire Diana | |
| mille notis culpam: nymphae sensisse feruntur. | |
| orbe resurgebant lunaria cornua nono, | |
| cum de venatu fraternis languida flammis, | |
| nacta nemus gelidum dea, quo cum murmure labens | 455 |
| ibat et attritas versabat rivus harenas. | |
| ut loca laudavit, summas pede contigit undas; | |
| his quoque laudatis 'procul est' ait 'arbiter omnis: | |
| nuda superfusis tinguamus corpora lymphis!' | |
| Parrhasis erubuit; cunctae velamina ponunt; | 460 |
| una moras quaerit: dubitanti vestis adempta est, | |
| qua posita nudo patuit cum corpore crimen. | |
| attonitae manibusque uterum celare volenti | |
| 'i procul hinc' dixit 'nec sacros pollue fontis!' | |
| Cynthia deque suo iussit secedere coetu. | 465 |
| Senserat hoc olim magni matrona Tonantis | |
| distuleratque graves in idonea tempora poenas. | |
| causa morae nulla est, et iam puer Arcas (id ipsum | |
| indoluit Iuno) fuerat de paelice natus. | |
| quo simul obvertit saevam cum lumine mentem, | 470 |
| 'scilicet hoc etiam restabat, adultera' dixit, | |
| 'ut fecunda fores, fieretque iniuria partu | |
| nota, Iovisque mei testatum dedecus esset. | |
| haud inpune feres: adimam tibi namque figuram, | |
| qua tibi, quaque places nostro, inportuna, marito.' | 475 |
| dixit et adversam prensis a fronte capillis | |
| stravit humi pronam. tendebat bracchia supplex: | |
| bracchia coeperunt nigris horrescere villis | |
| curvarique manus et aduncos crescere in unguis | |
| officioque pedum fungi laudataque quondam | 480 |
| ora Iovi lato fieri deformia rictu. | |
| neve preces animos et verba precantia flectant, | |
| posse loqui eripitur: vox iracunda minaxque | |
| plenaque terroris rauco de gutture fertur; | |
| mens antiqua tamen facta quoque mansit in ursa, | 485 |
| adsiduoque suos gemitu testata dolores | |
| qualescumque manus ad caelum et sidera tollit | |
| ingratumque Iovem, nequeat cum dicere, sentit. | |
| a! quotiens, sola non ausa quiescere silva, | |
| ante domum quondamque suis erravit in agris! | 490 |
| a! quotiens per saxa canum latratibus acta est | |
| venatrixque metu venantum territa fugit! | |
| saepe feris latuit visis, oblita quid esset, | |
| ursaque conspectos in montibus horruit ursos | |
| pertimuitque lupos, quamvis pater esset in illis. | 495 |