| 'Ecce metu nondum posito, ne fallat amantem, | 4.128 |
| illa redit iuvenemque oculis animoque requirit, | |
| quantaque vitarit narrare pericula gestit; | 130 |
| utque locum et visa cognoscit in arbore formam, | |
| sic facit incertam pomi color: haeret, an haec sit. | |
| dum dubitat, tremebunda videt pulsare cruentum | |
| membra solum, retroque pedem tulit, oraque buxo | |
| pallidiora gerens exhorruit aequoris instar, | 135 |
| quod tremit, exigua cum summum stringitur aura. | |
| sed postquam remorata suos cognovit amores, | |
| percutit indignos claro plangore lacertos | |
| et laniata comas amplexaque corpus amatum | |
| vulnera supplevit lacrimis fletumque cruori | 140 |
| miscuit et gelidis in vultibus oscula figens | |
| "Pyrame," clamavit, "quis te mihi casus ademit? | |
| Pyrame, responde! tua te carissima Thisbe | |
| nominat; exaudi vultusque attolle iacentes!" | |
| ad nomen Thisbes oculos a morte gravatos | 145 |
| Pyramus erexit visaque recondidit illa. | |
| 'Quae postquam vestemque suam cognovit et ense | |
| vidit ebur vacuum, "tua te manus" inquit "amorque | |
| perdidit, infelix! est et mihi fortis in unum | |
| hoc manus, est et amor: dabit hic in vulnera vires. | 150 |
| persequar extinctum letique miserrima dicar | |
| causa comesque tui: quique a me morte revelli | |
| heu sola poteras, poteris nec morte revelli. | |
| hoc tamen amborum verbis estote rogati, | |
| o multum miseri meus illiusque parentes, | 155 |
| ut, quos certus amor, quos hora novissima iunxit, | |
| conponi tumulo non invideatis eodem; | |
| at tu quae ramis arbor miserabile corpus | |
| nunc tegis unius, mox es tectura duorum, | |
| signa tene caedis pullosque et luctibus aptos | 160 |
| semper habe fetus, gemini monimenta cruoris." | |
| dixit et aptato pectus mucrone sub imum | |
| incubuit ferro, quod adhuc a caede tepebat. | |
| vota tamen tetigere deos, tetigere parentes; | |
| nam color in pomo est, ubi permaturuit, ater, | 165 |
| quodque rogis superest, una requiescit in urna.' |