| 'At Clytien, quamvis amor excusare dolorem | 4.256 |
| indiciumque dolor poterat, non amplius auctor | |
| lucis adit Venerisque modum sibi fecit in illa. | |
| tabuit ex illo dementer amoribus usa; | |
| nympharum inpatiens et sub Iove nocte dieque | 260 |
| sedit humo nuda nudis incompta capillis, | |
| perque novem luces expers undaeque cibique | |
| rore mero lacrimisque suis ieiunia pavit | |
| nec se movit humo; tantum spectabat euntis | |
| ora dei vultusque suos flectebat ad illum. | 265 |
| membra ferunt haesisse solo, partemque coloris | |
| luridus exsangues pallor convertit in herbas; | |
| est in parte rubor violaeque simillimus ora | |
| flos tegit. illa suum, quamvis radice tenetur, | |
| vertitur ad Solem mutataque servat amorem.' | 270 |
| dixerat, et factum mirabile ceperat auris; | |
| pars fieri potuisse negant, pars omnia veros | |
| posse deos memorant: sed non est Bacchus in illis. | |
| Poscitur Alcithoe, postquam siluere sorores. | |
| quae radio stantis percurrens stamina telae | 275 |
| 'vulgatos taceo' dixit 'pastoris amores | |
| Daphnidis Idaei, quem nymphe paelicis ira | |
| contulit in saxum: tantus dolor urit amantes; | |
| nec loquor, ut quondam naturae iure novato | |
| ambiguus fuerit modo vir, modo femina Sithon. | 280 |
| te quoque, nunc adamas, quondam fidissime parvo, | |
| Celmi, Iovi largoque satos Curetas ab imbri | |
| et Crocon in parvos versum cum Smilace flores | |
| praetereo dulcique animos novitate tenebo. | |
| 'Unde sit infamis, quare male fortibus undis | 285 |
| Salmacis enervet tactosque remolliat artus, | |
| discite. causa latet, vis est notissima fontis. | |
| Mercurio puerum diva Cythereide natum | |
| naides Idaeis enutrivere sub antris, | |
| cuius erat facies, in qua materque paterque | 290 |
| cognosci possent; nomen quoque traxit ab illis. | |
| is tria cum primum fecit quinquennia, montes | |
| deseruit patrios Idaque altrice relicta | |
| ignotis errare locis, ignota videre | |
| flumina gaudebat, studio minuente laborem. | 295 |
| ille etiam Lycias urbes Lyciaeque propinquos | |
| Caras adit: videt hic stagnum lucentis ad imum | |
| usque solum lymphae; non illic canna palustris | |
| nec steriles ulvae nec acuta cuspide iunci; | |
| perspicuus liquor est; stagni tamen ultima vivo | 300 |
| caespite cinguntur semperque virentibus herbis. | |
| nympha colit, sed nec venatibus apta nec arcus | |
| flectere quae soleat nec quae contendere cursu, | |
| solaque naiadum celeri non nota Dianae. | |
| saepe suas illi fama est dixisse sorores | 305 |
| "Salmaci, vel iaculum vel pictas sume pharetras | |
| et tua cum duris venatibus otia misce!" | |
| nec iaculum sumit nec pictas illa pharetras, | |
| nec sua cum duris venatibus otia miscet, | |
| sed modo fonte suo formosos perluit artus, | 310 |
| saepe Cytoriaco deducit pectine crines | |
| et, quid se deceat, spectatas consulit undas; | |
| nunc perlucenti circumdata corpus amictu | |
| mollibus aut foliis aut mollibus incubat herbis, | |
| saepe legit flores. et tum quoque forte legebat, | 315 |
| cum puerum vidit visumque optavit habere. |