| Redditus orbis erat; quem postquam vidit inanem | 1.348 |
| et desolatas agere alta silentia terras, | |
| Deucalion lacrimis ita Pyrrham adfatur obortis: | 350 |
| 'o soror, o coniunx, o femina sola superstes, | |
| quam commune mihi genus et patruelis origo, | |
| deinde torus iunxit, nunc ipsa pericula iungunt, | |
| terrarum, quascumque vident occasus et ortus, | |
| nos duo turba sumus; possedit cetera pontus. | 355 |
| haec quoque adhuc vitae non est fiducia nostrae | |
| certa satis; terrent etiamnum nubila mentem. | |
| quis tibi, si sine me fatis erepta fuisses, | |
| nunc animus, miseranda, foret? quo sola timorem | |
| ferre modo posses? quo consolante doleres! | 360 |
| namque ego (crede mihi), si te quoque pontus haberet, | |
| te sequerer, coniunx, et me quoque pontus haberet. | |
| o utinam possim populos reparare paternis | |
| artibus atque animas formatae infundere terrae! | |
| nunc genus in nobis restat mortale duobus. | 365 |
| sic visum superis: hominumque exempla manemus.' | |
| dixerat, et flebant: placuit caeleste precari | |
| numen et auxilium per sacras quaerere sortes. | |
| nulla mora est: adeunt pariter Cephesidas undas, | |
| ut nondum liquidas, sic iam vada nota secantes. | 370 |
| inde ubi libatos inroravere liquores | |
| vestibus et capiti, flectunt vestigia sanctae | |
| ad delubra deae, quorum fastigia turpi | |
| pallebant musco stabantque sine ignibus arae. | |
| ut templi tetigere gradus, procumbit uterque | 375 |
| pronus humi gelidoque pavens dedit oscula saxo | |
| atque ita 'si precibus' dixerunt 'numina iustis | |
| victa remollescunt, si flectitur ira deorum, | |
| dic, Themi, qua generis damnum reparabile nostri | |
| arte sit, et mersis fer opem, mitissima, rebus!' | 380 |