X
|
|
Ille ego qui fuerim, tenerorum lusor amorum,
|
4.10.1
|
quem legis, ut noris, accipe posteritas.
|
|
Sulmo mihi patria est, gelidis uberrimus undis,
|
|
milia qui novies distat ab Vrbe decem.
|
|
editus hic ego sum nec non ut tempora noris,
|
5
|
cum cecidit fato consul uterque pari.
|
|
si quid id est, usque a proavis vetus ordinis heres,
|
|
non modo fortunae munere factus eques.
|
|
nec stirps prima fui; genito sum fratre creatus,
|
|
qui tribus ante quater mensibus ortus erat.
|
10
|
Lucifer amborum natalibus affuit idem:
|
|
una celebrata est per duo liba dies;
|
|
haec est armiferae festis de quinque Minervae,
|
|
quae fieri pugna prima cruenta solet.
|
|
protinus excolimur teneri, curaque parentis
|
15
|
imus ad insignes Vrbis ab arte viros.
|
|
frater ad eloquium viridi tendebat ab aevo,
|
|
fortia verbosi natus ad arma fori;
|
|
at mihi iam puero caelestia sacra placebant,
|
|
inque suum furtim Musa trahebat opus.
|
20
|
saepe pater dixit 'studium quid inutile temptas?
|
|
Maeonides nullas ipse reliquit opes.'
|
|
motus eram dictis, totoque Helicone relicto
|
|
scribere temptabam verba soluta modis.
|
|
sponte sua carmen numeros veniebat ad aptos,
|
25
|
et quod temptabam scribere versus erat.
|
|
interea tacito passu labentibus annis
|
|
liberior fratri sumpta mihique toga est,
|
|
induiturque umeris cum lato purpura clavo,
|
|
et studium nobis, quod fuit ante, manet.
|
30
|
iamque decem vitae frater geminaverat annos,
|
|
cum perit, et coepi parte carere mei.
|
|
cepimus et tenerae primos aetatis honores,
|
|
eque viris quondam pars tribus una fui.
|
|
curia restabat: clavi mensura coacta est;
|
35
|
maius erat nostris viribus illud onus.
|
|
nec patiens corpus, nec mens fuit apta labori,
|
|
sollicitaeque fugax ambitionis eram,
|
|
et petere Aoniae suadebant tuta sorores
|
|
otia, iudicio semper amata meo.
|
40
|
temporis illius colui fovique poetas,
|
|
quotque aderant vates, rebar adesse deos.
|
|
saepe suas volucres legit mihi grandior aevo,
|
|
quaeque necet serpens, quae iuvet herba, Macer.
|
|
saepe suos solitus recitare Propertius ignes
|
45
|
iure sodalicii, quo mihi iunctus erat.
|
|
Ponticus heroo, Bassus quoque clarus iambis
|
|
dulcia convictus membra fuere mei.
|
|
et tenuit nostras numerosus Horatius aures,
|
|
dum ferit Ausonia carmina culta lyra.
|
50
|
Vergilium vidi tantum, nec avara Tibullo
|
|
tempus amicitiae fata dedere meae.
|
|
successor fuit hic tibi, Galle, Propertius illi;
|
|
quartus ab his serie temporis ipse fui.
|
|
utque ego maiores, sic me coluere minores,
|
55
|
notaque non tarde facta Thalia mea est.
|
|
carmina cum primum populo iuvenilia legi,
|
|
barba resecta mihi bisve semelve fuit.
|
|
moverat ingenium totam cantata per Vrbem
|
|
nomine non vero dicta Corinna mihi.
|
60
|
multa quidem scripsi, sed, quae vitiosa putavi,
|
|
emendaturis ignibus ipse dedi.
|
|
tunc quoque, cum fugerem, quaedam placitura cremavi
|
|
iratus studio carminibusque meis.
|
|
molle Cupidineis nec inexpugnabile telis
|
65
|
cor mihi, quodque levis causa moveret, erat.
|
|
cum tamen hic essem minimoque accenderer igni,
|
|
nomine sub nostro fabula nulla fuit.
|
|
paene mihi puero nec digna nec utilis uxor
|
|
est data, quae tempus perbreve nupta fuit.
|
70
|
illi successit, quamvis sine crimine coniunx,
|
|
non tamen in nostro firma futura toro.
|
|
ultima, quae mecum seros permansit in annos,
|
|
sustinuit coniunx exulis esse viri.
|
|
filia me mea bis prima fecunda iuventa,
|
75
|
sed non ex uno coniuge, fecit avum.
|
|
et iam complerat genitor sua fata novemque
|
|
addiderat lustris altera lustra novem.
|
|
non aliter flevi, quam me fleturus adempto
|
|
ille fuit; matri proxima iusta tuli.
|
80
|
felices ambo tempestiveque sepulti,
|
|
ante diem poenae quod periere meae!
|
|
me quoque felicem, quod non viventibus illis
|
|
sum miser, et de me quod doluere nihil!
|
|
si tamen extinctis aliquid nisi nomina restat,
|
85
|
et gracilis structos effugit umbra rogos,
|
|
fama, parentales, si vos mea contigit, umbrae,
|
|
et sunt in Stygio crimina nostra foro,
|
|
scite, precor, causam (nec vos mihi fallere fas est)
|
|
errorem iussae, non scelus, esse fugae.
|
90
|
manibus hoc satis est: ad vos, studiosa, revertor,
|
|
pectora, qui vitae quaeritis acta meae.
|
|
iam mihi canities pulsis melioribus annis
|
|
venerat, antiquas miscueratque comas,
|
|
postque meos ortus Pisaea vinctus oliva
|
95
|
abstulerat deciens praemia victor equus,
|
|
cum maris Euxini positos ad laeva Tomitas
|
|
quaerere me laesi principis ira iubet.
|
|
causa meae cunctis nimium quoque nota ruinae
|
|
indicio non est testificanda meo.
|
100
|
quid referam comitumque nefas famulosque nocentes?
|
|
ipsa multa tuli non leviora fuga.
|
|
indignata malis mens est succumbere seque
|
|
praestitit invictam viribus usa suis;
|
|
oblitusque mei ductaeque per otia vitae
|
105
|
insolita cepi temporis arma manu;
|
|
totque tuli terra casus pelagoque quot inter
|
|
occultum stellae conspicuumque polum.
|
|
tacta mihi tandem longis erroribus acto
|
|
iuncta pharetratis Sarmatis ora Getis.
|
110
|
hic ego, finitimis quamvis circumsoner armis,
|
|
tristia, quo possum, carmine fata levo.
|
|
quod quamvis nemo est, cuius referatur ad aures,
|
|
sic tamen absumo decipioque diem.
|
|
ergo quod vivo durisque laboribus obsto,
|
115
|
nec me sollicitae taedia lucis habent,
|
|
gratia, Musa, tibi: nam tu solacia praebes,
|
|
tu curae requies, tu medicina venis.
|
|
tu dux et comes es, tu nos abducis ab Histro,
|
|
in medioque mihi das Helicone locum;
|
120
|
tu mihi, quod rarum est, vivo sublime dedisti
|
|
nomen, ab exequiis quod dare fama solet.
|
|
nec, qui detrectat praesentia, Livor iniquo
|
|
ullum de nostris dente momordit opus.
|
|
nam tulerint magnos cum saecula nostra poetas,
|
125
|
non fuit ingenio fama maligna meo,
|
|
cumque ego praeponam multos mihi, non minor illis
|
|
dicor et in toto plurimus orbe legor.
|
|
si quid habent igitur vatum praesagia veri,
|
|
protinus ut moriar, non ero, terra, tuus.
|
130
|
sive favore tuli, sive hanc ego carmine famam,
|
|
iure tibi grates, candide lector, ago.
|
|