| IV | |
| Litore ab Euxino Nasonis epistula veni | 5.4.1 |
| lassaque facta mari, lassaque facta via, | |
| qui mihi flens dixit 'tu, cui licet, aspice Romam: | |
| heu quanto melior sors tua sorte mea est!' | |
| flens quoque me scripsit, nec qua signabar, ad os est | 5 |
| ante, sed ad madidas gemma relata genas. | |
| tristitiae causam siquis cognoscere quaerit, | |
| ostendi solem postulat ille sibi, | |
| nec frondem in silvis, nec aperto mollia prato | |
| gramina, nec pleno flumine cernit aquam; | 10 |
| quid Priamus doleat, mirabitur, Hectore rapto, | |
| quidve Philoctetes ictus ab angue gemat. | |
| di facerent utinam talis status esset in illo, | |
| ut sibi tristitiae causa docenda foret! | |
| fert tamen, ut debet, casus patienter amaros, | 15 |
| more nec indomiti frena recusat equi. | |
| nec fore perpetuam sperat sibi numinis iram, | |
| conscius in culpa non scelus esse sua. | |
| saepe refert, sit quanta dei clementia, cuius | |
| se quoque in exemplis adnumerare solet: | 20 |
| nam, quod opes teneat patrias, quod nomina civis, | |
| denique quod vivat, munus habere dei. | |
| te tamen (o, si quid credis mihi, carior illi | |
| omnibus) in toto pectore semper habet; | |
| teque Menoetiaden, te, qui comitatus Oresten, | 25 |
| te vocat Aegiden Euryalumque suum. | |
| nec patriam magis ille suam desiderat et quae | |
| plurima cum patria sentit abesse sibi, | |
| quam vultus oculosque tuos, o dulcior illo | |
| melle, quod in ceris Attica ponit apis. | 30 |
| saepe etiam maerens tempus reminiscitur illud, | |
| quod non praeventum morte fuisse dolet; | |
| cumque alii fugerent subitae contagia cladis, | |
| nec vellent ictae limen adire domus, | |
| te sibi cum paucis meminit mansisse fidelem, | 35 |
| si paucos aliquis tresve duosve vocat. | |
| quamvis attonitus, sensit tamen omnia, nec te | |
| se minus adversis indoluisse suis. | |
| verba solet vultumque tuum gemitusque referre, | |
| et te flente suos emaduisse sinus: | 40 |
| quam sibi praestiteris, qua consolatus amicum | |
| sis ope, solandus cum simul ipse fores. | |
| pro quibus adfirmat fore se memoremque piumque, | |
| sive diem videat sive tegatur humo, | |
| per caput ipse suum solitus iurare tuumque, | 45 |
| quod scio non illi vilius esse suo. | |
| plena tot ac tantis referetur gratia factis, | |
| nec sinet ille tuos litus arare boves. | |
| fac modo, constanter profugum tueare: quod ille, | |
| qui bene te novit, non rogat, ipsa rogo. | 50 |